۲۳۹.پیامبر خدا صلی الله علیه و اله: خداوند متعال فرشته‌ای دارد که هر روز و شب ندا می‌دهد: «[اى] چهل‌ساله‏ها! محصولی رسیده هستید که هنگام درو کردنش نزدیک شده است. پنجاه‌ساله‏ها! چه پیش فرستاده‌اید و چه پس نهاده‌اید؟ شصت‌ساله‏ها! به سوى حساب روید که دیگر عذرى ندارید. هفتادساله‏ها! خود را از مردگان شمارید».

۲۴۰.مسند البزّار ـ به نقل از حذیفه ـ: از پیامبر خدا صلی الله علیه و اله خواسته شد: عمر افراد امّتت را به ما بگو. فرمود: «میان پنجاه تا شصت». گفتند:‏ای پیامبر خدا! پس هفتاد‌ساله‏ها چه؟ فرمود: «کمتر کسی از امّتم به هفتاد سالگی می‏رسد. خداوند، هفتادساله‏ها را رحمت کند! خداوند، هشتادساله‏ها را رحمت کند!».

۲۴۱.امام باقر علیه السلام: هر گاه آدمى به چهل سالگى رسد، ندا دهنده‏اى از آسمان ندا می‏دهد: «هنگام سفر نزدیک شده است. پس توشه فراهم کن». در گذشته چون مردی به چهل سالگی می‏رسید، از خود حساب می‏کشید.

۲۴۲.امام صادق علیه السلام: چون به شصت سالگى رسیدى، خود را از مردگان شمار.

۲۴۳.امام صادق علیه السلام: هر گاه آدمى به سى و سه سالگى برسد، به برومندى رسیده و هر گاه چهل‌ساله شود، به اوج عمر خود رسیده است و چون به چهل و یک سالگى رسد، رو به کاهش می‏نهد و آدم پنجاه‌ساله باید مانند کسى باشد که در حال جان سپردن است.

۲۴۴.ربیع الأبرار: عیسى بن مریم علیه السلام هر گاه بر جوانان مى‏گذشت، مى‏فرمود: «چه بسیار زراعت‏ها که به برداشت نرسیدند!» و هر گاه بر پیران می‏گذشت، مى‏فرمود: «زراعتى که وقت برداشتش مى‏رسد، تنها درو شدن در انتظار آن است!».

۲۳۹.عنه صلی الله علیه و اله: إنَّ لِلّٰهِ تَعالىٰ مَلَكاً يُنادي كُلَّ يَومٍ ولَيلَةٍ: أبناءُالأربَعينَ زَرعٌ قَد دَنا حَصادُه، أبناءَ الخَمسينَ، ما ذا قَدَّمتُم و ما ذا أخَّرتُم ؟! أبناءَ السِّتّينَ، هَلُمّوا إلَى الحِسابِ لا عُذرَ لَكُم، أبناءَ السَّبعينَ، عُدُّوا أنفُسَكُم مِنَ المَوتىٰ!^۱

۲۴۰.مسند البزّار عن حذيفة عنه صلی الله علیه و اله ـ لَمّا سُئِلَ أنبِئنا بأعمارِ اُمَّتِكَ ـ: ما بَينَ الخَمسينَ إلَى السِّتّينَ، قالوا: يا رَسولَ اللّهِ، فَأَبناءُ السَّبعينَ؟ قالَ: قَلَّ مَن يَبلُغُها مِن اُمَّتي، رَحِمَ اللّهُ أبناءَ السَّبعينَ، ورَحِمَ اللّهُ أبناءَ الثَّمانينَ.^۲

۲۴۱.الإمام الباقر علیه السلام: إذا بَلَغَ‏ الرَّجُلُ‏ أربَعينَ‏ سَنَةً نادىٰ مُنادٍ مِنَ السَّماءِ: دَنَا الرَّحيلُ فَأَعِدَّ زاداً، و لَقَد كَانَ فيما مَضىٰ إذا أتَت عَلَى الرَّجُلِ أربَعونَ سَنَةً حاسَبَ نَفسَهُ.^۳‏

۲۴۲.الإمام الصادق علیه السلام: إذا بَلَغتَ‏ سِتّينَ‏ سَنَةً فَاحسَب‏ نَفسَكَ فِي المَوتىٰ‏.^۴

۲۴۳.الإمام الصّادقُ علیه السلام: إذا بَلَغَ العَبدُ ثَلاثاً و ثَلاثينَ سَنَةً فقَد بَلَغَ أشُدَّهُ، و إذا بَلَغَ أربَعينَ سَنَةً فَقَد بَلَغَ مُنتَهاهُ، فَإذا ظَعَنَ في إحدىٰ و أربَعينَ فَهُوَ فِي النُّقصانِ، و يَنبَغي لِصاحِبِ الخَمسينَ أن يَكونَ كَمَن هُوَ فِي النَّزعِ.^۵

۲۴۴.ربیع الأبرار: عيسَى بنُ مَريَمَ علیه السلام كانَ إذا مَرَّ عَلَى الشَّبابِ يَقولُ: كَم مِن زَرعٍ لَم يُدرِكِ الحَصادَ؟! وإذا مَرَّ عَلَى الشُّيوخِ قالَ: ما يُنتَظَرُ بِالزَّرعِ إذا أدرَكَ إلّا أن يُحصَدَ.^۶