پيش‏گفتار

1.. «اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كمِشْكوةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كأَنَّهَا كوْكبٌ دُرِّىٌّ يُوقَدُ مِنشَجَرَةٍ مُّبَـرَكةٍ زَيْتُونَةٍ لاَّ شَرْقِيَّةٍ وَ لاَ غَرْبِيَّةٍ يَكادُ زَيْتُهَا يُضِىءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَآءُ وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَـلَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِكلِّ شَىْ‏ءٍ عَلِيمٌ ؛ خداوند ، نور آسمان‏ها و زمين است. داستان نورش ، همچون چراغدانى است كه در آن ، چراغى قرار دارد . آن چراغ ، در آبگينه‏اى است كه آبگينه ، گويى ستاره‏اى درخشان است كه از درخت مبارك زيتون ـ كه نه شرقى است ، نه غربى ـ ، افروخته مى‏شود. نزديك است كه روغنش ، با آن كه آتشى به آن نرسيده است، فروزان گردد . نور در نور است . خداوند ، به نور خويش ، هر كسى را كه بخواهد ، هدايت مى‏كند ، و خداوند ، براى مردم ، مَثَل‏ها مى‏زند ، و خداوند به هر چيزى ، داناست» نور : آيه ۳۵ .

2.. التوحيد : ص ۱۵۷ ح ۲ .