تسبيحات را گفتى، گونههايت را بر خاك بگذار و چهل مرتبه بگو:
سُبحانَ اللّهِ وَالحَمدُ للّهِ ولا إله إلاَّ اللّهُ وَاللّهُ أكبَرُ.
و عصمت و نجات و آمرزش و توفيق عمل نيكو و قبولىِ آنچه را براى تقرّب به او و به قصد ديدار او مىكنى، از خدا بخواه و نزد سر [امام عليهالسلام] بِايست و دو ركعت نماز، به همان گونه كه گذشت، بخوان.
سپس خود را بر روى قبر بينداز و آن را ببوس و بگو:
زادَ اللّهُ فى شَرَفِكُم، وَالسَّلامُ عَلَيكُم ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَكاتُهُ.
و براى خودت و پدر و مادرت و هر كسى كه خواستى، دعا كن و به يارى خداوند، باز گرد.۱
۵ / ۲
زيارت دوم به روايت «الإقبال»
در كتاب «الإقبال» از ابو منصور بن عبد المنعم بن نعمان بغدادى چنين نقل شده است: از ناحيه مقدّسه، در سال ۲۵۲ ق، و هنگام وفات پدرم، اين نوشته به دست شيخ محمّد بن غالب اصفهانى بيرون آمد. من تازهسال بودم و در نامهام، براى زيارت مولايم ابا عبد اللّه الحسين عليهالسلام و شهيدان [كربلا] ـ كه رضوان خداوند بر ايشان باد ـ، اجازه خواسته بودم.
پاسخ نامه، چنين آمد: «به نام خداوند رحمتگر مهربان. هنگامى كه خواستى شهيدان را ـ كه رضوان خداوند بر ايشان باد ـ زيارت كنى، نزد پاهاى حسين عليهالسلام كه همان قبر على اكبر، فرزند امام حسين ـ كه درودهاى خدا بر هر دوشان باد ـ است، رو به قبله بِايست كه آن جا، محلّ [دفن] شهيدان است و با ايما و اشاره، به على
