همچنين بزنطى نقل كرده كه او مى‏گويد: امام رضا عليه‏السلام فرمود: «يك عمره در ماه رمضان، برابر با يك حج است و اعتكاف يك شب در ماه رمضان، برابر با يك حج است و اعتكاف يك شب در مسجد پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و نزد قبر او، برابر با يك حجّ و عمره است، و هر كس حسين عليه‏السلام را در دهه آخر ماه رمضانْ زيارت كند و نزد او اعتكاف كند، گويى كه نزد قبر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله معتكف شده است، و هر كس نزد قبر پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله اعتكاف كند، برايش از حجّ و عمره پس از حَجَّة الإسلام، بهتر است».

[همچنين] امام رضا عليه‏السلام فرمود: «و هر كس كه حسين عليه‏السلام را در ماه رمضان زيارت مى‏كند، بايد بكوشد تا شب جُهَنى را از دست ندهد ؛ همان شب بيست و سوم را كه اميد مى‏رود، شب قدر باشد».

[نيز] فرمود: «و كمترين اندازه اعتكاف، ساعتى ميان نماز مغرب و عشاست كه هر كس آن را در اعتكاف به سر برَد، نصيبش را از شب قدربرده است».^۱

از امام جواد عليه‏السلام روايت شده كه مى‏فرمايد: هر كس در شب بيست و سوم ماه رمضان، حسين عليه‏السلام را زيارت كند، يعنى همان شبى كه اميد مى‏رود شب قدر باشد: «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛^۲ در آن شب، همه كارهاى حكيمانه از هم جدا [و مقدّر]مى‏شوند»، روح بيست و چهار هزار فرشته و پيامبر كه اجازه زيارت حسين عليه‏السلام را در آن شب از خدا خواسته‏اند [و فرود آمده‏اند]، با او مصافحه مى‏كنند.^۳

محمّد بن مشهدى^۴ در كتاب «المزار الكبير»، زيارت‏نامه‏اى براى امام حسين عليه‏السلام در شب قدر و

۴ / ۷

زيارت امام حسين علیه السلام در شب قدر

شيخ طوسى از امام صادق عليه‏السلام روايت كرده كه فرمود: هنگامى كه شب قدر مى‏شود كه، «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛^۱ در آن شب، همه كارهاى حكيمانه از هم جدا [و مقدّر]مى‏شوند»، منادى‏اى در آن شب، از دلِ عرش، فرياد بر مى‏آورد: «خداوند متعال، كسى را كه در اين شب، نزد قبر حسين بيايد، مى‏آمرزد».^۲

سيّد ابن طاووس نيز نقل كرده كه امام صادق عليه‏السلام در باره اين سخن خداى متعال: «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛^۳ در آن شب، همه كارهاى حكيمانه، از هم جدا [و مقدّر]مى‏شوند»مى‏فرمايد: آن، شب قدر است كه كارهاى سال، در آن تدبير و تقدير مى‏شوند.... پس هر كه آن شب، نزد قبر حسين عليه‏السلام حضور يابد و دو ركعت، نماز بخواند يا هر چه كه برايش امكان‏پذير است [نماز بخواند] و از خداى متعال، بهشت را بطلبد و از آتش [دوزخ]به او پناه ببرد، خداوند متعال، آنچه را بخواهد، به او مى‏دهد و از آنچه پناه بُرده است، پناهش مى‏دهد.

و همين گونه، اگر از خداى متعال بخواهد كه از خير آنچه در آن شب، جدا [و مقدّر] كرده است، به او بدهد و از شرّ آنچه در آن شب نوشته است، نگاهش بدارد يا دعا كند و از خداوند تبارك و تعالى چيزى بخواهد كه گناهى در آن نيست، اميد مى‏برم كه درخواستش را به او بدهد و از آنچه بيم دارد، نگاهش دارد و در حقّ ده نفر از خانواده‏اش كه همگى عذاب برايشان واجب شده است، شفيعش گردانَد ؛ و خداوند، به خيرِ درخواست كننده و بنده‏اش، پُرشتاب‏تر است.^۴