از نزديك يا دور، زيارتش پذيرفته مى‏گردد، كوشش وى سپاس‏گزارى مى‏شود، سلامش در پسِ پرده نمى‏ماند و مى‏رسد، و حاجتش هر چه باشد، از سوى خدا بر آورده مى‏شود و نااميد، باز نمى‏گردد.

اى صفوان ! اين زيارت را با همين ضمانت از پدرم يافتم و پدرم از پدرش على بن الحسين عليه‏السلام با همين ضمانت از حسين عليه‏السلام، و حسين عليه‏السلام با همين ضمانت از برادرش حسن عليه‏السلام، و حسن عليه‏السلام با همين ضمانت از پدرش امير مؤمنان عليه‏السلام، و امير مؤمنان عليه‏السلام با همين ضمانت از پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، و پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله با همين ضمانت از جبرئيل عليه‏السلام، و جبرئيل عليه‏السلام با همين ضمانت از خداى.

بى‏ترديد، خداوند، به خود اين گونه سوگند ياد كرده است: هر كس حسين را از نزديك يا دور، با اين زيارت‏نامه زيارت كند و اين دعا را بخواند، زيارتش را مى‏پذيرم و او را شفيعِ درخواستش مى‏كنم تا به هر كجا كه برسد، و خواسته‏اش را به او عطا مى‏كنم و از نزد من، ناكام باز نمى‏گردد ؛ بلكه او را شادمان و با روشنىِ چشمش به رواشدن حاجتش و دستيابى به بهشت و آزادى، از آتش، باز مى‏گردانم و شفاعت او را در باره هر كس، جز دشمن اهل بيت، مى‏پذيرم.

خداى متعال، بر اين مطلب در برابر خود، سوگند ياد كرده و ما را گواه گرفته است بر آنچه فرشتگان ملكوتش بر آن گواه بودند.

سپس جبرئيل عليه‏السلام فرمود: اى پيامبر خدا ! خداوند، مرا به شادى و مژده‏رسانى بر تو، روانه كرد، و نيز شادى و مژده رسانى براى على، فاطمه، حسن و حسين و نيز امامان از نسل تو تا روز قيامت. پس شادى‏ات ـ اى محمّد ! ـ و شادى على، فاطمه، حسن و حسين، امامان و شيعيانتان، تا روز قيامت، مستدام باد !».

سپس صفوان گفت: امام صادق عليه‏السلام به من فرمود: «اى صفوان ! هنگامى كه نيازى به خدا پيدا مى‏كنى، در هر جا كه هستى، اين زيارت را بخوان و اين دعا را بكن و حاجتت را از خدايت بخواه كه از سوى خدا، بر آورده مى‏شود، و خدا به خاطر

مُنتَهىً، ما شاءَ رَبّى كانَ وما لَم يَشَأ لَم يَكُن، ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلا بِاللّهِ، أستَودِعُكُمَا اللّهَ ولا جَعَلَهُ اللّهُ آخِرَ العَهدِ مِنّى إلَيكُما.

اِنصَرَفتُ يا سَيِّدى يا أميرَ المُؤمِنينَ ومَولاىَ، وأَنتَ يا أبا عَبدِ اللّهِ يا سَيِّدى، وسَلامى عَلَيكُما مُتَّصِلٌ مَا اتَّصَلَ اللَّيلُ وَالنَّهارُ، واصِلٌ ذلِكَ إلَيكُما غَيرُ مَحجوبٍ عَنكُما سَلامى إن شاءَ اللّهُ، وأَسأَلُهُ بِحَقِّكُما أن يَشاءَ ذلِكَ ويَفعَلَ فَإِنَّهُ حَميدٌ مَجيدٌ.

اِنقَلَبتُ يا سَيِّدى عَنكُما تائِبا حامِدا للّهِ، شاكِرا راجِيا لِلإِجابَةِ، غَيرَ آيِسٍ ولا قانِطٍ، آئِبا عائِدا راجِعا إلى زِيارَتِكُما، غَيرَ راغِبٍ عَنكُما ولا عَن زِيارَتِكُما، بَل راجِعٌ عائِدٌ إن شاءَ اللّهُ، ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلاّ بِاللّهِ العَلِىِّ العَظيمِ.

يا سادَتى رَغِبتُ إلَيكُما وإلى زِيارَتِكُما بَعدَ أن زَهِدَ فيكُما وفى زِيارَتِكُما أهلُ الدُّنيا، فَلا خَيَّبَنِىَ اللّهُ ما رَجَوتُ وما أمَّلتُ فى زِيارَتِكُما إنَّهُ قَريبٌ مُجيبٌ.

سيف بن عَميره مى‏گويد: از صفوان پرسيدم: علقمة بن محمّد حَضرَمى، تنها زيارت‏نامه را براى ما از امام باقر عليه‏السلام نقل كرد و اين دعا را نياورد.

صفوان گفت: با سَرورم امام صادق عليه‏السلام، به اين جا وارد شدم و امام عليه‏السلام همين گونه كه ما زيارت كرديم، زيارت كرد و پس از نماز، اين دعا را همان گونه كه ما خوانديم، خواند و همان گونه كه ما وداع كرديم، وداع كرد.

صفوان سپس به من گفت: امام صادق عليه‏السلام به من فرمود: «اين زيارت را به ياد بسپار و آن را بخوان و با آن، [امام حسين عليه‏السلام را] زيارت كن كه من از جانب خداى متعال، ضامن هستم كه هر كس با اين زيارت‏نامه، زيارت كند و اين دعا را بخواند،