از همراهان خود، غافل نمى‏شوند و مشغوليت ايشان به شماست، هنگامى كه سخن مى‏گوييد.^۱

ظاهرا مقصود از «خير (نيكى)» در اين جا، خواندن زيارت‏نامه و نماز و دعا و ذكر و مانند آن است.

۵. آرامش و وقار و كوتاه برداشتن قدم‏ها

يكى از آداب زيارت سيّد الشهدا عليه‏السلام، اين است كه زائر با آرامش و وقار به سوى حرم مطهّر ايشان حركت كند و بدين منظور، گام‏هايش را كوتاه بردارد^۲ و عجله نكند. رعايت اين ادب، موجب تقويت حضور قلب در زائر مى‏گردد.

۶. اجازه ورود خواستن

حرم امام عليه‏السلام، در واقع، خانه خاندان پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و يكى از خانه‏هاى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله محسوب مى‏شود. از اين رو، وارد شدن به آن، بدون اجازه، شايسته نيست. لذا ادب، ايجاب مى‏كند كه پيش از ورود به آن، از خدا و پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و اهل بيت عليهم‏السلام، اذن دخول گرفته شود.^۳

از امام صادق عليه‏السلام روايت شده كه فرمود: پس اگر دلت خاشع (تسليم) و اشكت سرازير شد، نشانه صادر شدن اذن است. پس داخل شو.^۴

داشتن حالت خشوع و تضرّع هنگام ورود به كربلاى حسين عليه‏السلام، نشانه پذيرش امام عليه‏السلام و اذن اوست. اگر چنين حالى به زائر دست داد، خوشا به حالش! در غير اين صورت، شايسته است كه به حال اضطرار، قدرى توقّف كند، شايد كه مشمول

۲. پوشيدن پاكيزه‏ترين لباس

در برخى از روايات، توصيه شده كه زائر، پس از غسل، لباس پاكى بر تن نمايد و سپس عازم زيارت شود ؛ ليكن برخى ديگر، پوشيدن پاكيزه‏ترين لباس را توصيه كرده‏اند.^۱ ترديدى نيست كه فرد براى حضور در محضر امام عليه‏السلام، بايد پاكيزه‏ترين لباس خود را بپوشد.

۳. استفاده نكردن از بوى خوش و زينت

هيئت ظاهرى زائر، بايد متناسب حضور بر سرِ مزار شهدا باشد. لذا ادب حضور، ايجاب مى‏كند كه نه تنها زائر، خود را زينت نكند، بلكه توصيه شده با چهره‏اى ژوليده و غمبار، وارد حرم شريف امام حسين عليه‏السلام شود.^۲

۴. سكوت

در برخى احاديث، توصيه شده كه هنگام زيارت سيّد الشهدا عليه‏السلام، زائر براى تأسّى به فرشتگان حاضر در حرم مطهّر آن امام عليه‏السلام، شايسته است كه سكوت را مراعات كند و جز خير و نيكى، بر زبان جارى نسازد.

از امام صادق عليه‏السلام روايت شده كه مى‏فرمايد: هنگامى كه ابا عبد اللّه‏ الحسين عليه‏السلام را زيارت مى‏كنيد، جز به نيكى، لب به سخن مگشاييد كه فرشتگانِ مراقب شب و روز، نزد فرشتگان كنار قبر حسين عليه‏السلام، حاضر مى‏شوند و با آنان، مصافحه مى‏كنند؛ امّا آنان، از شدّت گريه، پاسخى به ايشان نمى‏دهند. اينان منتظر آنان مى‏مانند تا خورشيد، غروب كند و سپيده بدَمَد. سپس با اينان، سخن مى‏گويند. امّا ميان اين دو وقت، نه سخن مى‏گويند و نه از گريه و دعا خسته مى‏شوند، و در اين دو وقت،