زائرى كه حقّ حسين عليه‏السلام را مى‏شناسد و به خاطر خداى متعال و سراى آخرت، به زيارت قبر او مى‏آيد، چه پاداشى دارد ؟

امام عليه‏السلام به او فرمود: «اى هارون ! هر كس به طلب رضايت خدا و سراى آخرت، با شناخت حقّ حسين عليه‏السلام به زيارت او بيايد، خداوند، گناهان گذشته و آينده‏اش را مى‏آمرزد».

سپس، سه بار به من فرمود: «آيا برايت سوگند ياد نكنم ؟ آيا برايت سوگند ياد نكنم ؟ آيا برايت سوگند ياد نكنم ؟».^۱

اخلاص نيز مانند معرفت، مراتبى دارد كه به ميزان آن، زائر از بركات بى‏شمار زيارت، برخوردار مى‏گردد.

۳. حضور قلب و خشوع

امام صادق عليه‏السلام در چگونگى زيارت امام حسين عليه‏السلام مى‏فرمايد: «برو در حالى كه دلت خاضع و چشمت گريان است، تكبير و تهليل و حمد خداوند و صلوات بر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بويژه سلام بر حسين و... فراوان بگو. پس اگر دلت نرم شد و اشكت سرازير، نشانه اذن است».^۲

۴. اشتياق

يكى از آداب زيارات امام عليه‏السلام، شوق است. ما در اين جا به چند نمونه از اين روايت‏ها اشاره مى‏كنيم:

ابن قولويه از امام صادق عليه‏السلام چنين نقل مى‏كند: هر كس با اشتياق به حسين عليه‏السلام، نزد قبرش بيايد، خداوند، او را جزو ايمن شدگانِ روز قيامت مى‏نويسد و نامه عملش به دست راستش داده مى‏شود و زير پرچم حسين عليه‏السلام است تا به بهشت در

در جامعه، كمك مى‏كند و زائر حقيقى را در جهت اهداف بلند اين نهضت، قرار مى‏دهد و بدين سان، هر چه معرفت زائر بيشتر باشد، بهره‏گيرى وى از بركات زيارت، افزون‏تر خواهد بود.

۲. اخلاص

اخلاص، پس از معرفت، اساسى‏ترين شرط بهره‏گيرى از هر عبادت و از جمله زيارت است. ما در اين جا به چند نمونه از اين روايت‏ها اشاره مى‏كنيم:

ابن قولويه از امام صادق عليه‏السلام روايت كرده كه فرمود: هر كس قبر حسين عليه‏السلام را براى خدا و به خاطر خدا زيارت كند، خداوند، او را از آتش مى‏رَهانَد و از روز هراس بزرگ، ايمن مى‏دارد، و حاجتى از حاجت‏هاى دنيايى و آخرتى را از خدا نمى‏خواهد، جز آن كه خداى متعال، آن را برآورده مى‏سازد.^۱

سيّد ابن طاووس از ابو عبداللّه‏ برقى نقل مى‏كند كه: از امام صادق عليه‏السلام سؤل شد: كسى كه حسين بن على عليه‏السلام را در نيمه شعبان، زيارت كند و قصدش خداوند عز و جل و آنچه نزد اوست، باشد، نه آنچه [از شهرت و صلاحِ ظاهر كه] نزد مردم است، چه پاداشى دارد ؟

فرمود: «خداوند، گناهانش را در آن شب مى‏آمرزد، حتّى اگر به عدد موهاى گوسفندان قبيله كلب باشد».

سپس به امام عليه‏السلام گفته شد: فدايت شوم ! خداوند، همه گناهانش را مى‏آمرزد ؟

فرمود: «آيا اين را براى زائر حسين عليه‏السلام، فراوان مى‏بينى ؟! چگونه چنين نباشد و او را نيامرزد، در حالى كه در حدّ زيارت كننده خداوند عز و جل در عرشش است ؟».^۲

ابن قولويه از هارون بن خارجه نقل مى‏كند كه: به امام صادق عليه‏السلام گفتم: فدايت شوم !