با اين حال، منطبق بر عقل اند ؛ زيرا اقامت دائم، علاوه بر اين كه از شور و شوق و حضور قلب زائر مى‏كاهد و بدين سان، تحقّق اهداف زيارت، كم‏رنگ مى‏گردد، مشكلات اقتصادى و اجتماعى فراوانى را نيز به همراه خواهند داشت.

از سوى ديگر، جمع ميان اقامت دائم و حضور همگانىِ زائران از سراسر جهان در مكّه يا حرم امام حسين عليه‏السلام، عملاً امكان‏پذير نيست و لازمه توصيه به حضور همگانى در اين گونه اماكن، مطلوب نبودن اقامتِ دائم است.

روايات اهل بيت عليهم‏السلام تأكيد دارند بر اين كه اگر كسى مى‏تواند، هر روز ايشان را زيارت كند، و اگر نمى‏تواند، هر جمعه، و اگر نمى‏تواند، هر هفته، و اگر نمى‏تواند، هر ماه، و اگر نمى‏تواند، هر چهار ماه، و اگر نمى‏تواند، هر شش ماه، و اگر نمى‏تواند هر سال، و اگر نمى‏تواند، هر سه سال، و اگر نمى‏تواند، هر چهار سال، و در نهايت، هر چه بيشتر زيارت كند، بهتر است. رواياتى نيز ثواب زيارت ايشان را بيش از ثواب زيارت حج و عمره دانسته‏اند و در مورد ترك زيارت امام عليه‏السلام، هشدار مى‏دهند و امتناع از زيارت ايشان را موجب نقص ايمان، كوتاه شدن عمر، عاقّ اهل بيت عليهم‏السلام شدن و محروميت از خير بسيار مى‏دانند.

با نگاهى عميق و همه‏جانبه به اين احاديث، در كنار احاديثى كه شرط اصلى بهره‏گيرى از بركات زيارت امام حسين عليه‏السلام را معرفت به حقّ او دانسته‏اند، به روشنى مى‏توان دريافت كه اين احاديث، پيام سياسى مهمّى براى پيروان و علاقه‏مندان اهل بيت عليهم‏السلام دارند، و آن، عبارت است از: فرهنگ‏سازى و زمينه‏سازى براى تحقّق اهداف بلند عاشورا ؛ يعنى حاكميت ارزش‏هاى اسلامى به رهبرىِ پيشواى مورد نظر خاندان رسالت.

نكته جالب توجّه اين كه بر پايه برخى احاديث، آنچه مطلوب است، حضور براى زيارت سيّد الشهدا عليه‏السلام است، نه اقامت در كربلا و متوطّن شدن در آن:

او را زيارت كن... و از آن جا باز گرد و آن جا را وطن خود مگير.^۱

در مورد اقامت در مكّه نيز شمارى از فقها، به دلايلى مانند حفظ احترام خانه خدا و تداوم شور و شوق زائر ـ كه در برخى احاديث آمده ـ، به كراهتِ اقامت و توطّن در آن، فتوا داده‏اند.^۲

اين گونه روايات، اگر چه ممكن است از نظر سند، اعتبار لازم را نداشته باشند،