زيارت از نگاه اسلام
اسلام ـ كه آيين فطرت است ـ، به موضوع زيارت، توجّه ويژهاى دارد. احاديث اسلامى، به منظور بهرهگيرى هر چه بيشتر از اين زمينه فطرى انسانها در جهت رشد و شكوفايى انسانيت و سازندگى جامعه آرمانى، رهنمودهاى ارزندهاى در باره زيارت، ارائه كردهاند.
نكته شايان توجّه اين كه با تأمّل در احاديث پيامبر صلىاللهعليهوآله و اهل بيت عليهمالسلام، معلوم مىشود كه معيار توصيه و تشويق آنان به زيارت، ميزان تأثير و نقش آن در سازندگى فردى و اجتماعى است و بدين سان، هر چه زيارت براى ساختن جامعه توحيدى سودمندتر باشد، انجام دادن آن، بيشتر مورد تأكيد است و بر اين اساس، زيارتِ: خويشاوندان، اهل ايمان، دانشمندان، اولياى الهى و بويژه خاندان خاتم انبيا صلىاللهعليهوآله، در زمان حياتشان و پس از آن، توصيه شده است.
زيارت اهل ايمان
زيارت اهل ايمان، به قدرى در سازندگى فردى و اجتماعى انسان، مؤثّر است كه در برخى از روايات، همسنگ زيارت خداوند متعال و يا زيارت پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله شمرده شده است. در حديث نبوى آمده:
هر كس از برادر مؤمنش در خانه او، بدون نياز بردن به نزد وى، ديدار كند، از زائران خدا شمرده مىشود و بر خداوند است كه زائرش را احترام كند.۱
و در حديثى ديگر از ايشان روايت شده است كه فرمود:
هر كس براى ديدن برادر [مؤمن] خود به خانه او برود، خداوند عز و جل به او مىگويد: «تو ميهمان و زائر منى. پذيرايىِ تو، به عهده من است و من به خاطر اين كه او را دوست دارى، بهشت را بر تو واجب كردم».۲
