فصل دوم: كوفه

شهر كوفه، در سال هفده هجرى، به فرمان خليفه دوم، و به دست سعد بن ابى وقّاص، به منظور تشكيل پادگانى بزرگ جهت ساماندهىِ نيروهاى نظامى براى گسترش هر چه بيشتر فتوحات اسلامى،^۱ شكل گرفت. دستور داده شد كه مسجد اين شهر، بايد تمام نيروهاى نظامى را در خود جاى دهد. از اين رو، مسجدى ساخته شد كه گنجايش چهل هزار نفر را داشت و در دوران فرمان‏روايى زياد بن ابيه، گنجايش آن به شصت هزار نفر رسيد.^۲ كوفه، مقرّ خلافت امير مؤمنان عليه‏السلام و از مهم‏ترين مراكز شيعه و شهرى بزرگ و تأثيرگذار در تحوّلات جهان اسلام بوده است. به مرور زمان، نجف (محلّ دفن امير مؤمنان عليه‏السلام) كه در كنار كوفه قرار داشت، به شهر تبديل شد و كوفه در حاشيه آن قرار گرفت. رواياتى در فضيلت شهر كوفه و مردم آن از اهل بيت عليهم‏السلام رسيده است كه عمدتا به خاطر قداست امير مؤمنان عليه‏السلام و مركزيت طرفداران اهل بيت عليهم‏السلام در اين منطقه بوده است.^۳ گفتنى است كه پيشينه تاريخى و مذهبى منطقه كوفه، به ده‏ها قرن قبل از اسلام بر مى‏گردد.

باب هشتم: زيارت وادى السلام

وادى السلام، يكى از مكان‏هاى مقدّس نجف است كه در آن، هزاران نفر به خاك سپرده شده‏اند، از جمله قبر تعدادى از پيامبران^۱ و بسيارى از سادات، صالحان و بزرگان دين نيز در آن جاست. اين قبرستان قديمى و تاريخى و پهناور نجف اشرف، حدود بيست كيلومتر مربع مساحت دارد.

از امام على عليه‏السلام روايت شده كه فرمود: «در اين سرزمين، ارواح مؤمنان دسته‏دسته با يكديگر صحبت مى‏كنند و هر مؤمنى در هر جايى از زمين بميرد، به او گفته مى‏شود: "به وادى السلام ملحق شو، كه وادى السلام، جايگاهى از بهشت است"».^۲

نيز از امام صادق عليه‏السلام نقل است كه مى‏فرمايد: «هر مؤمنى كه در شرق يا غرب عالم بميرد، خداوند، روحش را به وادى السلام مى‏بَرَد»^۳.^۴