کسی که به خدا ایمان بیاورد و نور ایمان، دل و جانش را روشن سازد، به پیمان‌های خود وفادار می‌ماند. وفاداری به عهد و پیمان، از ویژگی‌هایی است که دینداری با آنها شناخته می‌شود و معیار واقعی شناسایی مؤمن به شمار می‌رود. بر اساس تعالیم دینی، کسی که به قول و قرار خود بی‌تفاوت باشد و در پیمانداری سستی ورزد، شایسته است در دین و ایمانش تردید شود، چنان که پیامبر خدا صلی الله علیه و اله می‌فرماید:
۰.لا دِینَ لِمَن لا عَهدَ لَه.۱
۰.کسی که پیماندار نباشد، دین ندارد.
از نگاه پیامبر صلی الله علیه و اله، خوش‌قولی، نشانه ایمان است:
۰.حُسنُ العَهدِ مِنَ الإیمان.۲
۰.خوش‌قولی، از ایمان است.
امیر مؤمنان علیه السلام نیز در این باره می‌فرماید:
۰.ما أیقَنَ بِاللَّهِ مَن لَم یَرعَ عُهُودَهُ وَ ذِمَّتَهُ.۳
۰.به خدا یقین ندارد کسی که پیمان‌ها و زنهار خود را رعایت نکند.
اهل ایمان، به هر پیمانی که نسبت به دیگران بر عهده گیرند، وفا می‌کنند و عهدشکنی در قاموس زندگی آنها وجود ندارد. حتّی به وعده‌های کوچک و نیز تعهّداتی که در برابر دشمن به گردن گرفته باشند، پایبند می‌مانند و از مسئولیت آن نمی‌گریزند.
از نگاه احادیث، استفاده ابزاری از عهد و پیمان، در هیچ شرایطی جایز نیست و مسلمان نباید قول و قرار دروغین را وسیله رهایی از بن‌بست‌های زندگی قرار دهد. اهمّیت مطلب، به اندازه‌ای است که در برخی احادیث، بر لزوم وفاداری به پیمان و وعده‌ای که به کودک داده می‌شود، تأکید شده است. بر اساس آموزه‌های اسلامی، والدین باید در وعده‌های خود به
