عین تقواپیشگی، از مواهب دنیوی برخوردار گردد و سرنوشتی را بر‌گزیند که به کامیابی دنیا و آخرت بینجامد. با این وجود، کسی که راه تقواپیشگان را نپیماید، به ره‌نمود خرد و اندیشه خود پشت کرده و به زیانی بزرگ رو آورده است. از این رو، امیر مؤمنان علیه السلام تقواپیشگی را روش خردورزان و اندیشه‌وران دانسته، می‌فرماید:
۰.فَإلىٰ هَذا یا عِبادَ اللَّهِ یَشتاقُ إلَیهِ مَن کانَ لَهُ عَقلٌ وَ یَعمَلُ لَهُ بِتَقوَى اللَّهِ وَ لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ إلَّا بِاللَّه.۱
۰.پس ـ ای بندگان خدا ـ هر آن کس که خِردی داشته باشد، به چنین چیزی شوق می‌ورزد و برای دستیابی به آن، پروامندی از خدا را در پیش می‌گیرد، و هیچ نیرو و توانی نیست، مگر از سوی خداوند.
با توجّه به این حدیث، از نگاه امیر مؤمنان علیه السلام، اسلام خواستار تکامل مادّی و معنوی انسان است و با کامیابی مادّی و دنیوی انسان مخالفتی ندارد. در عین حال باید توجّه داشت که کلام امام علیه السلام ناظر به جامعه ایدئال و مطلوب اسلامی است. اسلام، خواهان جامعه‌ای است که در آن، تمام مردم از بهترین ابزار رفاهی برخوردار باشند. چنانچه در جامعه، شرایط بهره‌گیری از امکانات رفاهی و لذّات معنوی برای همگان فراهم باشد، مؤمنان از دنیا نهایت بهره‌برداری را خواهند داشت و بهره‌مندی آنها از دنیا، سبب کاستی لذّت‌های آنها در آخرت نمی‌شود؛ ولی اگر فقر و ناداری در جامعه فراوان باشد، شایسته نیست مؤمن، بدون توجّه به تنگ‌دستی و گرسنگی دیگران، از بهترین غذاها و امکانات استفاده کند.
از این رو، بهره‌گیری از بهترین خانه‌ها، مرکب‌ها و غذاها در صورتی پسندیده است که جامعه ایمانی از نظر مادّی در اوج تکامل قرار داشته باشد و برای همگان امکان بهره‌مندی از موهبت‌های دنیوی فراهم باشد. به همین دلیل، امیر مؤمنان علیه السلام به کمترین بهره‌های دنیوی بسنده می‌کرد و خطاب به یاران خود می‌فرمود:
۰.ألا وَ إنَّ إمامَکُم قَدِ اکتَفَى مِن دُنیاهُ بِطِمرَیهِ وَ مِن طُعمِهِ بِقُرصَیه.۲
۰.اینک، امام شما از همه دنیایش به پیراهنى و ازارى، و از همه طعام‌هایش به دو قرص نان، بسنده کرده است.
