انواع بردگی رها می‌شود و به آزادی حقیقی دست می‌یابد. آزادی حقیقی، آن است که مردم از فرمانبریِ بندگان و مخلوقات خدا، به فرمانبری خداوند رو آورند و با ورود به ولایت خداوند، از یوغ بردگی رها گردند. تأکید بر بندگی خدا و خروج از ولایت غیر او، علّت بعثت پیامبران است و در تمام امّت‌های پیشین، این دو با هم به وسیله پیامبران مطرح شده است. قرآن در اشاره به این مطلب می‌فرماید:
(وَ ما أرسَلنا مِن قَبلِکَ مِن رَسُولٍ إلَّا نُوحی إلَیهِ أنَّهُ لا إلهَ إلَّا أنا فَاعبُدُون.۱
۰.و پیش از تو هیچ رسولى را نفرستادیم، مگر به او وحى مىکردیم که: معبودى جز من نیست. پس [تنها] مرا پرستش کنید).
چکیده دعوت پیامبران و نخستین پیام آنها برای جوامع بشری، بر سر نهادن تاج بندگی خداوند و خروج از ولایت بندگان است. بندگی خدا با بردگی غیر او جمع نمی‌شود و کسی که خواستار رسیدن به عزّت بندگی خداوند باشد، باید از خواری بردگی طاغوت‌های شیطانی و انسانی رها گردد. به همین دلیل، در دعوت فرستادگان خداوند، دوری از بردگی طاغوت، در کنار عبادت و بندگی خداوند، قرار گرفته است:
(وَ لَقَد بَعَثنا فی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أنِ اعبُدُوا اللّٰهَ وَ اجتَنِبُوا الطَّاغُوت.۲
۰.و البتّه ما در میان هر امّتی، فرستادهاى بر انگیختیم که: خدا را عبادت کنید و از طاغوت [شیطانى و انسانى] دورى جویید).
ایمان واقعی، تنها با عبادت خداوند به دست نمی‌آید؛ بلکه بندگی خدا در کنار دوری از طاغوت، به توحید ناب و ایمان حقیقی می‌انجامد. به همین دلیل، برنامه پیامبران برای دعوت مردم به ایمان، بر دو رکنِ پرستش خدا و دوری جستن از طاغوت استوار است و تا زمانی که مؤمن در زندگی از طاغوت دوری نجوید، به ایمان واقعی دست نمی‌یابد.
واژه «طاغوت»، صیغه مبالغه از مادّه «طُغیان» است. طغیان به معناى تجاوز و تعدّى از حد و مرز است. به هر چیزى که موجب تجاوز از حد گردد، طاغوت گفته مىشود،۳ مانند
