خداوند از آنها نهى فرموده، برنامه‌های الهی و مرزهای دینی را محترم شمرد، به خشنودی و پاداش اخروی خواهد رسید:
(مَن یُعَظِّم حُرُماتِ اللَهِ فَهُوَ خَیرٌ لَهُ عِندَ رَبِّه.۱
۰.هر کس برنامههاى محترم خدا را بزرگ شمارد، براى او در نزد پروردگارش بهتر است).
در مقابل، کسی که با بی‌پروایی به انجام حرام الهی و ترک واجبات رو آورد و انجام حرام الهی را بر خود روا بداند، راه کفر و بی‌ایمانی را در پیش گرفته است. کسی که حرام الهی را حلال بداند، از مرز دین تجاوز کرده است و نیک‌فرجام نخواهد شد. پیامبر خدا صلی الله علیه و اله می‌فرماید:
۰.ما آمَنَ بِالقُرآنِ مَنِ استَحَلَّ مَحارِمَهُ.۲
۰.به قرآن، ایمان نیاورده است کسی که حرام‌های آن را حلال بشمرد.
جایز شمردن محرّمات الهی، با پیروی از دستورهای قرآن، سازگاری ندارد و کسی که حرام‌های قرآنی را حلال بداند، به کتاب آسمانی ایمان نیاورده و قرآن را نپذیرفته است. مسلمانی که زبان به انکار برخی از دستورهای دین و قرآن بگشاید و حرام الهی را جایز و روا بداند، ایمانش پایدار نخواهد بود. برخی از مسلمانان، با این که خود را پیرو قرآن و دین اسلام می‌دانند، به برخی از دستورهای دینی گردن نمی‌نهند و دین را منهای برخی از احکام می‌پذیرند. این افراد، انجام هر چه را که به مذاقشان خوش آید، بر خود روا می‌دانند و هر آنچه از دین را که بر ایشان گران آید، انکار می‌کنند و به پاره‌ای از احکام دین، بی‌قیدی پیشه می‌کنند. انجام گناه و نافرمانی خداوند از سوی این افراد، بی‌ایمانی و بی‌دینی در پی می‌آورد؛ زیرا افزون بر نافرمانی خداوند، قانون الهی را محترم ندانسته و انکار کرده‌اند.
بنا بر این، روا شمردن حرام الهی، از آفت‌های ایمان است و با انجام گناه تفاوت دارد. برخی با وجود رعایت نکردن دستور دین، به انکار حکم شریعت رو نمی‌آورند و حقّانیت آن
