توسط مشارکت در فعّالیتهای لذّتبخش، مبادله علائم غیر کلامی مثبت، سلامت روانی توسط ارتباطات مثبت ـ که مانع استرس میشود ـ و سلامتی توسط فعّالیتهای هیجانی سیستم بیولوژیک و توسط رفتار بهداشتی بهتر انجام میشود».۱
کار و اشتغال: استفاده از مهارتها در شغل و کار، موجب رضایت درونی میگردد. آرگایل از این عنصر به عنوان موفّقیت و تأیید اجتماعی نیز یاد میکند که از طریق عزّت نفس، موجب افزایش سرور و شادمانی میشود. اثر عملکرد موفّقیتآمیز بر شادمانی، بیشتر از اثر موفّقیتهای شانسی مثل برنده شدن در قرعه‌کشی است. البته این تا وقتی است که طبق نظریه چیکزنتمیهای،۲ میان کار و مهارت فرد، تناسب وجود داشته باشد.۳
آرگایل در یک نتیجهگیری کلّی میگوید که بیشتر افراد در هنگام اشتغال به کار، خوشحالتر هستند و از لحاظ سلامت جسمانی و روانی در وضع بهتری قرار دارند. البته کار اگر دارای حجم زیاد، ملالتآوری، خطر و ویژگیهای نامطلوب باشد، فشارآور است و سلامت روانی را متأثّر میسازد. بیکاری، منبع عمده ناشادی و ضعف بهداشت روانی و جسمی است.۴
تفریح: تفریح، نه به معنای داشتن وقت آزاد، بلکه به معنای فعّالیتهایی است که افراد در آن وقت، به خاطر خودشان و نه به خاطر کسب سود مادی، به شوخی، سرگرمی، بهبود خود و یا اهدافی که خودشان انتخاب کردهاند، میپردازند.۵ وی معتقد است که تفریح، موجب برانگیخته شدن عواطف مثبت، شادی، بهداشت روانی و بهداشت جسمانی میشود.۶ آرگایل در نگاهی جزئی به برخی از انواع تفریح، همین اثرات چهارگانه را برای ورزش،۷ کلوپهای اجتماعی و گروههای تفریحی،۸ تماشای تلویزیون،۹ موسیقی،۱۰
