۶۱۴.امام على عليه السلام :گمان نمى كنم كسى از شما ، چيزى از كار دينش را فراموش كند ، جز به جهت خطايى كه انجام داده است .

۶۱۵.امام على عليه السلام :نفاق با نقطه سياهى در دل آغاز مى شود . هر چه نفاق افزون شود ، سياهى هم بيشتر شود ، تا آنكه همه دل سياه مى شود . سوگند به آنكه جانم در دست اوست ، اگر دل مؤمن را مى شكافتيد ، آن را سپيد مى يافتيد و اگر دل منافق را مى شكافتيد ، آن را سياه مى يافتيد .

۶۱۶.امام على عليه السلام :كاستى دانش ، در دروغ و كاستى جديت ، در بازى است .

۶۱۷.امام على عليه السلام :براى دلها هيچ دردى دردناكتر از گناهان نيست .

۶۱۸.امام باقر عليه السلام :براى دل ، چيزى تباه كننده تر از خطا نيست .

ر . ك : ص ۲۶۹ «توبه» .

۱ / ۴

بيمارى هاى قلب

قرآن

«پس از آن باز دلهايتان سخت گرديد ؛ همانند سنگ يا سخت تر از آن» .

«در حقيقت چشمها كور نمى شود ولى دلهايى كه در سينه هاست كور مى شود» .

«آيا به قرآن نمى انديشند يا مگر بر قلوبِ آنها قفلهايى نهاده شده است؟» .

حديث

۶۱۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :طابع ـ مهر زننده بر دلها ـ به پايه اى از پايه هاى عرش آويخته است ، پس هرگاه حرمتى شكسته شد و خطايى جارى گشت و پروردگار سرپيچى شد ، خداوند طابع را برمى انگيزد تا بر دل گناهكار مُهر زند ، پس از اين ديگر چيزى درك نمى كند .

۶۱۴.الإمام عليّ عليه السلام :لا أحسَبُ أحَدَكُم يَنسى شَيئًا مِن أمرِ دينِهِ إلاّ لِخَطيئَةٍ أخطَأَها ^۱ .

۶۱۵.عنه عليه السلام :النِّفاقُ يَبدَأُ نُقطَةً سَوداءَ فِي القَلبِ ، كُلَّمَا ازدادَ النِّفاقُ ازدادَت سَوادًا حَتّى يَسوَدَّ القَلبُ كُلُّهُ ، والَّذي نَفسي بِيَدِهِ ، لَو شَقَقتُم عَن قَلبِ مُؤمِنٍ لَوَجَدتُموهُ أبيَضَ ، ولَو شَقَقتُم عَن قَلبِ مُنافِقٍ لَوَجَدتُموهُ أسوَدَ ^۲ .

۶۱۶.عنه عليه السلام :نَكَدُ ^۳ العِلمِ الكَذِبُ ، ونَكَدُ الجِدِّ اللَّعِبُ ^۴ .

۶۱۷.عنه عليه السلام :لا وَجَعَ أوجَعُ لِلقُلوبِ مِنَ الذُّنوبِ ^۵ .

۶۱۸.الإمام الباقر عليه السلام :ما مِن شَيءٍ أفسَدَ لِلقَلبِ مِن خَطيئَةٍ ^۶ .

۱ / ۴

أمراضُ القَلبِ

الكتاب

«ثُمَّ قَسَت قُلوبُكُم مِن بَعدِ ذلِكَ فَهِيَ كَالحِجارَةِ أو أشَدُّ قَسوَةً ^۷ » .

«فَإِنَّها لا تَعمَى الأَبصارُ و لكِن تَعمَى القُلوبُ الَّتي فِي الصُّدورِ ^۸ » .

«أ فَلا يَتَدَبَّرونَ القُرآنَ أم عَلى قُلوبٍ أقفالُها ^۹ » .

الحديث

۶۱۹.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :الطّابَعُ مُعَلَّقَةٌ بِقائِمَةٍ مِن قَوائِمِ العَرشِ ، فَإِذَا انتُهِكَتِ الحُرمَةُ واُجرِيَتِ عَلَى الخَطايا وعُصِيَ الرَّبُّ ، بَعَثَ اللّهُ الطّابَعَ فَيَطبَعُ عَلى قَلبِهِ ، فَلا يَعقِلُ بَعدَ ذلِكَ ^۱۰ .