۲۸۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حكمت ، مستمندان را بر جايگاه دانشمندان مى نشاند .

۲۸۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :رشك بردن تنها در دو جا سزاست : بر مردى كه دارايى خدا داده اش را در راه حقّ هزينه كند و ديگر آنكه حكمت خداداديش را در داورى و آموزش به كار برد .

۲۹۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :انسان مسلمان هديه اى برتر از سخنى حكيمانه كه خداوند بدان ، هدايتش را افزون كند يا از نابوديش برهاند به برادرش ندهد .

۲۹۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :نيكو بخشش و هديه اى است ، سخن حكيمانه اى كه مى شنوى و به ياد مى سپارى ، سپس آن را نزد برادر مسلمانت آورده و به او تعليم مى نمايى . اين كار برابر يك سال عبادت است .

۲۹۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :دوستان خدا ساكت شدند ، پس سكوت آنها خود ذكر بود و نگريستند پس نظرشان ، عبرت اندوزى بود و سخن گفتند پس سخنشان ، حكمت بود .

۲۹۳.ايّوب عليه السلام :خداوند در دل كوچك و بزرگ حكمت مى كارد ، پس اگر خداوند ، بنده را در كودكى حكيم گرداند ، كمى سنّش منزلت وى را نزد حكيمان پايين نياورد و آنان نور كرامت خدايى را در او ببينند .

۲۹۴.امام على عليه السلامـ در پاسخ همّام كه از صفت مؤمن پرسيده بودـ : اى همّام! مؤمن ، خردمند و تيزهوش است ... سكوتش تفكر و سخنش حكمت است .

۲۸۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :الحِكمَةُ أقعَدَتِ المَساكينَ مَقاعِدَ العُلَماءِ ^۱ .

۲۸۹.عنه صلى الله عليه و آله :لا حَسَدَ إلاّ فِي اثنَتَينِ : رَجُلٌ آتاهُ اللّهُ مالاً فَسَلَّطَهُ عَلى هَلَكَتِهِ فِي الحَقِّ ، وآخَرُ آتاهُ اللّهُ حِكمَةً فَهُوَ يَقضي بِها ويُعَلِّمُها ^۲ .

۲۹۰.عنه صلى الله عليه و آله :ما أهدَى المَرءُ المُسلِمُ لِأَخيهِ هَدِيَّةً أفضَلَ مِن كَلِمَةِ حِكمَةٍ يَزيدُهُ اللّهُ بِها هُدًى أو يَرُدُّهُ بِها عَن رَدًى ^۳ .

۲۹۱.عنه صلى الله عليه و آله :نِعمَتِ العَطِيَّةُ ونِعمَتِ الهَدِيَّةُ كَلِمَةُ حِكمَةٍ تَسمَعُها فَتَنطَوي عَلَيها ثُمَّ تَحمِلُها إلى أخٍ لَكَ مُسلِمٍ تُعَلِّمُهُ إيّاها تَعدِلُ عِبادَةَ سَنَةٍ ^۴

۲۹۲.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ أولِياءَ اللّهِ سَكَتوا فَكانَ سُكوتُهُم ذِكرًا ، ونَظَروا فَكانَ نَظَرُهُم عِبرَةً ، ونَطَقوا فَكانَ نُطقُهُم حِكمَةً ^۵ .

۲۹۳.أيّوب عليه السلام :إنَّ اللّهَ يَزرَعُ الحِكمَةَ في قَلبِ الصَّغيرِ والكَبيرِ ، فَإِذا جَعَلَ اللّهُ العَبدَ حَكيمًا فِي الصِّبا لَم يَضَع مَنزِلَتَهُ عِندَ الحُكَماءِ حَداثَةُ سِنِّهِ وهُم يَرَونَ عَلَيهِ مِنَ اللّهِ نورَ كَرامَتِهِ ^۶ .

۲۹۴.الإمام عليّ عليه السلامـ لِهَمّامٍ لَمّا سَأَلَهُ عَن صِفَةِ المُؤمِنِـ : يا هَمّامُ ، المُؤمِنُ هُوَ الكَيِّسُ ^۷ الفَطِنُ . . . سُكوتُهُ فِكرَةٌ وكَلامُهُ حِكمَةٌ ^۸ .