پژوهشى در معناى حكمت و أقسام آن
واژه حكمت بيست بار در قرآن كريم تكرار شده و خداوند متعال خود را بدين صفت وصف فرموده و در اين كتاب آسمانى ۹۱ بار از آن تمجيد كرده است .
صفت فوق ۳۶ بار همراه با صفت عليم ، ۴۷ بار همراه با صفت عزيز و چهار بار با صفت خبير و يك بار همراه با صفت توّاب ، حميد ، علىّ و واسع بيان شده است . ۱
عالمان لغوى براى واژه حكمت دو معناى بنيادين ياد كرده اند : معناى اوّل : منع و معناى دوم : استوارى است ۲ . ارتباط واژه فوق ، با هر دو معنى از آن روى است كه آن مانع از نادانى و خوى زشت است و همچنين بر علمى كه خالى از خلل و استوارى است ، كه مطلقا اشتباه پذير نيست ، اطلاق مى شود .
1.بنگريد به المعجم المفهرس لألفاظ القرآن الكريم : ۲۱۳ ، ۲۱۴ ، ۲۱۵ .
2.معجم مقاييس اللغة : ۲ / ۹۱ : حكم . . . أصل واحد وهو المنع . . . والحكمة ، هذا قياسها ، لأنّها تمنع من الجهل . المصباح المنير : ۱۴۵ : الحُكم . . . أصله المنع . . . منه اشتقاق الحكمة لأنّها تمنع صاحبها من أخلاق الأرذال . الصحاح : ۵ / ۱۹۰۲ : أحكمت الشيء فاستحكم ، أي صار محكما . أساس البلاغة : ۹۱ : أحكم الشيء فاستحكم .
