۲۷۴.امام على عليه السلام :حكمت يعنى روى گرداندن از سراى گذرا و شيفتگى به سراى جاويد .
۲۷۵.امام على عليه السلام :ثمره حكمت ، پاك نگه داشتن و دورى از دنيا و شيفتگى به سراى بهشتى است .
۲۷۶.امام على عليه السلام :آغاز حكمت ، ترك لذّتها و پايان آن ، نفرت از چيزهاى گذراست .
۲۷۷.امام صادق عليه السلامـ درباره گفتار خداى عز و جل : «و هر كه حكمت يابد ، خيرى فراوان يافته است» ـ مى فرمايد : مقصود فرمانبردارى از خدا و شناخت امام است .
۲۷۸.امام صادق عليه السلامـ در معناى گفته خداى عز و جل : «و هر كه حكمت يابد ، خيرى فراوان يافته است» ـ مى فرمايد : منظور ، شناخت امام و دورى از گناهان بزرگى است كه بر اثر آنها ، خداوند بنده را مستحق آتش مى سازد .
۲۷۹.سليمان بن خالد :از امام صادق عليه السلام در باره گفته خداوند : «و هر كه حكمت يابد ، خيرى فراوان يافته است» پرسيدم . حضرت فرمود : حكمت ، شناخت و فهم دين است ، پس هر كس از شما فهم يافت ، او حكيم است .
۲۸۰.حمران بن اعين :به امام صادق عليه السلام عرض كردم : گفته خداى عز و جل «بى گمان به خاندان ابراهيم كتاب داديم» چه معنايى دارد ؟ پاسخ داد : منظور نبوّت است . گفتم : «حكمت» ؟ فرمود : فهم و داورى .
۲۸۱.امام صادق عليه السلامـ در تفسير گفته خداوند متعال : «به هر كس كه خواهد ، حكمت دهد» فرمود : آن ، قرآن و فهم است .
۲۸۲.امام كاظم عليه السلامـ در تفسير گفته خداى متعال : «و به لقمان حكمت داديم» ـ فرمود : منظور فهم و خرد است .
ر . ك : ص ۱۲۱ «آثار حكمت» / ص ۱۲۹ «اساس حكمت» / ص ۱۳۳ «حكمتهاى جامع» .
