۱۵۷. امام رضا عليه السلام : آفرينش آفريدگان به وسيله خدا، حجابى است ميان او و آنها، ... و آغاز شدن آنها به وسيله خدا، دليل بر اين است كه خدا ، خود ، آغاز ندارد؛ چرا كه هر آغاز شده اى از آغازيدن غير خود، ناتوان است.
۱۴ . صنعت پديد آورندگى او
۱۵۸. امام رضا عليه السلام- در تنزيه بارى تعالى - : آن گاه كه مربوبى نبود، او حقيقتِ ربوبيّت را داشت، و آن گاه كه بندهاى نبود، او حقيقتِ خدايى را داشت، و آن گاه كه دانستهاى نبود، او حقيقتِ دانايى را داشت، و آن گاه كه آفريدهاى نبود، او حقيقتِ آفريدگارى را داشت، و آن گاه كه شنيدهاى نبود، او حقيقتِ شنوايى را داشت. از وقتى كه شروع به آفرينش كرد، سزاوار حقيقت آفريدگارى نشد۱ و با ايجاد آفريدهها از حقيقتِ آفرينندگى بهره مند نشد. چگونه چنين چيزى ممكن است، در حالى كه واژه «مُذ (از وقتى كه)» او را [در برخى زمانها ]غايب نمىكند و واژه «قد (نزديك است)» [كه نشانه نزديكى زمانى است، ]او را [به برخى زمانها ]نزديك نمىكند و واژه «لَعَلَّ (شايد)» [ميان خدا و خواستهاش] حجاب نمىافكند و واژه «مَتى (كِى؟)» او را زمانمند نمىكند و «حينَ (زمانى كه)» او را فرا نمىگيرد و واژه «مع (با)» او را با چيزى همراه نمىكند؟! ابزارها خودشان را محدود مىسازند [ ، نه خدا را] . وسيله به مانند خود اشاره مىكند.
ر . ك : (بخش دوم / فصل دوم / معناى نامهاى خدا) .
۱۵ . صفت قاهر بودن او
۱۵۹. امام رضا عليه السلام : ... امّا قاهر، به معناى [چيره شدن با] كوشش و رنج و چارهجويى و نرمى و نيرنگ زدن نيست، آن سان كه بندگان، يكديگر را مقهور مىكنند و مقهور ايشان، قاهر، و قاهرشان مقهور مىگردد؛ بلكه قاهر بودن در باره خداوند - تبارك و تعالى - به اين [معنا] است كه بر [تنِ ]همه آنچه آفريده، در برابر سازنده خويش و در خوددارى از خواسته او، جامه خوارى پوشيده شده است. ديده بر هم زدنى، از صدور فرمانِ «باش!» نگذشته كه آن به وجود مىآيد؛ در حالى كه قاهرِ از ما، چنان است كه ياد كردم و وصف نمودم. پس [ما و خدا] در نام [قاهر» ]مشتركيم و معنا متفاوت است و همه نامها بدينسان است، اگرچه همه آنها را [در اين گفتار ]گِرد نياورديم.۲
نام منبع :حکمت نامه رضوی جلد اولسایر پدیدآورندگان :محمد محمدی ری شهری، با همکاری جمعی از پژوهشگرانتعداد جلد :4ناشر :انتشارات دارالحدیثمحل نشر :قمتاریخ انتشار :1393نوبت چاپ :اول
