بی‌بندوباری جنسی را این‌گونه بیان ‌فرمودند: «خداوند متعال زنا را حرام کرد. زیرا منشأ فسادهایی می‌شود، از جمله: قتل نفس، نامشخص‌شدن اصل و نسب افراد، ترک تربیت کودکان، از بین رفتن میراث و اموری شبیه به اینها»^۱ (صدوق، ۱۴۱۳: ۳/۵۶۵). همان‌گونه که می‌بینیم، بیشتر پیامدهای منفیِ بی‌بندوباری جنسی آسیب‌هایی است که متوجه نهاد خانواده می‌شود؛ نهادی که باید پرورش نسلی توحیدی را تضمین کند.

۱ ـ ۲. ایمنی از آسیب و فساد

بی‌تردید لذت‌بردن موهبتی است از سوی خدای حکیم که برای آن حکمتی قرار داده است. قبلاً بیان شد که یکی از این حکمت‌ها در ازدواج نهاده شده است؛ زن و مرد در ازدواج با نیروی شهوت به سوی یکدیگر کشیده می‌شوند و اگر لذت ازدواج نباشد به سختی‌های زندگی زناشویی تن نمی‌دهند (مجلسی، ۱۴۰۳: ۳/۷۹). زیرا هر قدر ازدواج سخت‌تر و ارضای غریزه جنسی خارج از چارچوب ازدواج راحت‌تر شود، تشکیل خانواده و فرزندآوری در معرض خطر بیشتری قرار می‌گیرد. بنابراین، از نظر اسلام، اصل لذت‌جویی نه‌تنها بد نیست، بلکه مطلوب و هدفمند است؛ مگر اینکه مجرای فساد قرار گیرد. نکوهش‌هایی که در دین مبین در خصوص لذت‌جویی شده متوجه اصل لذت و لذت‌جویی نیست، بلکه متوجه لذت‌هایی است که پیامدهای شوم و منفی دارند. اسیرشدن در دام تبعات، ابتلا به رنج و سختی، واردشدن در فتنه، محرومیت از حکمت و فرزانگی، محرومیت از درک لذت‌های برتر، محرومیت از آسایش دنیوی و اخروی از جمله این پیامدها هستند (عباسی، ۱۳۹۱). بر همین اساس، لذت‌جویی جنسی در فضای آزادی‌های غیرمنطقی پذیرفتنی نیست و احکام روابط زن و مرد آن را مهار می‌کند.

پس از تداوم و سلامت نسل به عنوان مصلحتی ویژه، ایمنی از آفت‌های دیگر را می‌توان به عنوان مصلحت عمومی بهداشت روابط جنسی از دیدگاه اسلام به حساب آورد که از طریق

در سال ۲۰۰۷ ایالات متحده امریکا ۶۴۳,۷۱۴,۱ تولد کودک را در خود دیده است که حاصل ازدواج نبوده‌اند.^۱ این میزان که تقریباً ۴۰ درصد از کل موالید امریکا بوده افزایش ۴ درصدی نسبت به سال ۲۰۰۶ و ۲۶٪ افزایش نسبت به سال ۲۰۰۲ (۹۶۶,۳۶۵,۱ تولد) نشان می‌دهد. نتایج نشان می‌دهد میزان تولد چنین کودکانی نسبت به سال‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۴۰ به ترتیب ۲.۵ و ۹ برابر شده است. به عبارت دیگر، در سال ۲۰۰۷ از هر ۱۰۰۰ زن ۴۴ / ۱۵ ساله ازدواج‌نکرده، ۹ / ۵۲ نفرشان وضع حمل داشته‌اند. این مقدار به نسبت سال ۲۰۰۶، ۵ درصد، به نسبت سال ۲۰۰۲، ۲۱ درصد و به نسبت سال ۱۹۸۰، ۸۰ درصد افزایش پیدا کرده است (ونتورا،^۲ ۲۰۰۹).

آمارها درباره اروپا^۳ نیز نشان می‌دهد میزان کودکان به‌دنیاآمده از مادران ازدواج‌نکرده در سال ۲۰۱۳ به بیش از ۴۰٪ از کل موالید رسیده است (نک.: بازرگانی اروپا،^۴ ۲۰۱۳). تحقیقات دیگر نشان می‌دهد در سال ۱۹۷۰ از بین زنان ازدواج‌نکرده ۲۰-۲۹ ساله، ۴۲٪ بچه به دنیا آورده‌اند، در حالی که در سال ۲۰۰۷ این میزان در بین زنانی که انتظار می‌رود ازدواج کرده باشند به ۶۰٪ رسیده است (ونتورا، ۲۰۰۹). به عنوان نتیجه‌ای دیگر، روشن است که چگونه پایین‌بودن نرخ ازدواج در زنان ۲۰-۲۹ ساله با میزان تولد کودکانی که احتمالاً پدرشان مشخص نیست، ارتباط دارد.

حال، این کودکان چگونه هویت خانوادگی خود را به طور کامل می‌یابند؟ چگونه زیر چتر حمایت و نظارت پدر پرورش پیدا می‌کنند؟ افزون بر این، آیا فقدان سلامت و ناپاکی تولد این فرزندان زمینه فساد اخلاقی و ناهنجاری‌های رفتاری را فراهم نمی‌کند؟ حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام در پاسخ به پرسش‌های محمد بن سنان، علت حرمت زنا و