مهار کنند، در عین حال، این کوشش‌ها رنج و بدبختی بسیاری را به دلیل افراط‌گری به بار آورده است (به نقل از: اسپیلکا و همکاران، ۱۳۹۰). عقاید و اعمال جنسی ممکن است بر التزام دینی تأثیر بگذارد؛ چراکه احتمالاً داشتن نگرش‌های سهل‌انگارانه‌تر درباره رفتارهای جنسی باعث می‌شود افراد کمتر در رفتارهای دینی شرکت کنند (تورنتون^۱ و کمبرن،^۲ ۱۹۸۹). بر اساس تحقیقات انجام‌شده دینداری نتوانسته است دانش‌آموزان را از مبادرت به رفتارهای جنسی باز دارد (زالسکی^۳ و شیافینو،^۴ ۲۰۰۰). شاید چون بچه‌ها فهم کمتری از عقاید و احکام دینی درباره رفتارهای جنسی دارند.

اما رویکرد برآمده از منابع اسلامی در موضوع مدیریت رفتارهای جنسی، رویکردی است جامع، و شامل دو راهبرد: ازدواج و خویشتنداری جنسی. با این توضیح که:

۱. ارضای نیاز جنسی را در چارچوب ازدواج تعریف می‌کند و حقی برای همه انسان‌ها می‌داند؛ قرآن می‌گوید برای ارتباط جنسی در چارچوب همسری محدودیتی وجود ندارد؛ همسران از این طریق برای خود توشه بگیرند و تقوا رعایت کنند تا از این مسیر به ملاقات پروردگار نائل شوند (بقره: ۲۲۳)؛ پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله در برابر سبک رهبانیت برمی‌خیزد و دوری کردن از لذت‌های حلال از جمله ازدواج را بیرون از چارچوب دین می‌شمرد (ابن‌ابی‌جمهور، ۱۴۰۵: ۲/۱۴۹؛ نوری، ۱۴۰۸: ۱۶/۵۴).

۲. حدّ و مرز ارتباط جنسی مشروع و سالم را مشخص کرده است. از دیدگاه قرآن، روش ارضای جنسی خارج از چارچوب ازدواج روش بد و فحشا است (اسراء: ۳۲).

۳. راهکار کنترل آسیب در دوره ناممکن‌بودن ارضای جنسی در چارچوب ازدواج را خویشتنداری جنسی (= استعفاف) دانسته است. از این‌رو، به کسانی که توان ازدواج و زناشویی ندارند خویشتنداری پیشنهاد شده است تا خداوند از بخشش خویش به آنان امکان ازدواج دهد (نور: ۳۳).

به هر حال، طبق بررسی‌های شلگل و بری^۱(۱۹۹۱)، رفتارهای جنسی افراد، به‌ویژه نوجوانان در فرهنگ‌های مختلف، به طور باورنکردنی متفاوت است. در حالی که برخی فرهنگ‌ها نوجوانان را از داشتن تجربه‌های جنسی با جنس مخالف در دوران بلوغ منع می‌کنند، در فرهنگ‌های دیگر، نوجوانان به داشتن ارتباط جنسی با جنس مخالف تشویق می‌شوند، به شرط آنکه منجر به بارداری نشود. برخی برای اینکه فعالیت‌های جنسی نوجوانان را مفهوم‌سازی و مدیریت کنند به دنبال شیوه‌های مؤثر هستند. برخی هم فعالیت‌های جنسی نوجوانی را قبل از ازدواج، طبیعی و بهنجار قلمداد می‌کنند (ساوین‌ویلیامز^۲ و دیاموند،^۳ ۲۰۰۴). چنین نیست که این رویکردهای در ظاهر متضاد بر اساس سلیقه و بدون نظر علمی و فنی اجرا شوند، بلکه همان‌گونه که در پی می‌آید پژوهش‌های علمی آنها را تأیید می‌کند.

نهادهای دینی نیز از ظرفیت مهارگری التزام دینی برای کنترل رفتارهای جنسی پرخطر استفاده کرده‌اند. تحقیقات نشان داده است عقاید و دل‌مشغولی‌های مذهبیِ بیشتر، در حد وسیعی با کاهش فعالیت جنسی خارج از چارچوب ازدواج ارتباط دارد (پل،^۴ فیتزجان،^۵ ابرهارت- ‌فیلیپس،^۶ هربیسون^۷ و دیکسون،^۸ ۲۰۰۰، به نقل از: اسپیلکا^۹ و همکاران،^۱۰ ۱۳۹۰). مجموعه‌ای از تحقیقات نیز نشان می‌دهد که معیارهای مختلف دین‌ورزی با کاهش فعالیت جنسی پیش از ازدواج در ارتباط است (اسپیلکا و همکاران، ۱۳۹۰).

اما ورود نهادهای دینی به این عرصه مسائلی را نیز به دنبال داشته است. طبق نظر محققانی مانندِ شی^۱۱ (۱۹۹۲)، نهادهای مذهبی مسیحیت کوشیده‌اند فقط رفتار جنسی را