وى در اين فصل ، ضمن ارائه نمونه‏هايى از كسانى كه با به كارگيرى اين روش ، بر نگرانى‏هاى زندگى غلبه كرده‏اند ، نكات بسيار سودمندى را در تبيين آن بيان مى‏كند كه به دليل اهميت موضوع ، بخشى از آن را در اين جا مى‏آوريم:
از جمله مطالب اين فصل، نظرياتى است كه دكتر سر ويليام آسلر ، ^۱ ضمن سخنرانى‏اى خطاب به دانشجويان دانشگاه ايراد كرده است:
«در مراحل زندگى ، درِ آهنينى به روى گذشته ... آن ديروزى كه ديگر وجود ندارد ، ببنديد و همين طور پرده‏اى فولادين به روى آينده ، فردايى كه نيامده است ، بكشيد . آن وقت با اطمينان خاطر ، امروز را بگذرانيد . گذشته را به حال خود گذاريد تا در مرگ و نيستى مدفون گردد . آن ديروزى را كه براى اشخاص احمق ، راهنمايى به طرف فنا و مرگ بوده است ، به دور افكنيد .
چون بار مشكلات آينده بر سختى‏هاى گذشته فزونى يافت و به اضافه مسائل حاضر ، بر دوش كسى قرار گرفت ، با خود شكست و محروميت و رنج همراه مى‏آورد و در نتيجه ، قوى‏ترين اشخاص را نيز خورد مى‏كند .
آينده را با همان نيرويى كه گذشته را از خود به دور افكنديد ، از خويشتن دور كنيد . آينده همين امروز است . فردايى وجود ندارد . روز رستگارى ، غير از امروز نيست . همه كسانى كه براى آينده نگران‏اند ، بى جهت نيروى خود را از بين مى‏برند و براى خويشتن گرفتارى‏هاى فكرى و ناراحتى‏هاى عصبى به وجود مى‏آورند .
پس پرده‏اى بين اين دو هيولاى عظيم ، يعنى گذشته و آينده بكشيد و امروز را از فردا جدا سازيد» .
آيا منظور دكتر آسلر اين بود كه هيچ قدمى براى آينده خود نبايد برداريم؟

ماضى يَومِكَ فائتٌ ، وآتيهِ مُتَّهَمٌ ، ووَقتُكَ مُغتَنَمٌ .^۱
گذشته روز تو رفته است و آينده‏اش محلّ ترديد است و زمان حالْ مغتنم است .
ايشان در حديث ديگرى مى‏فرمايد :
خُذ بِالثِّقَةِ فِى العَمَلِ ، وإيّاكَ وَالِاغتِرارَ بِالأَمَلِ ، ولا تُدخِل عَلَيكَ اليَومَ هَمَّ غَدٍ ، يَكفِى اليَومَ هَمُّهُ ، وغَداً إذا حَلَّ لَتَشغُلُهُ ، إنَّكَ إن حَمَلتَ عَلَى اليَومِ هَمَّ غَدٍ زِدتَ فى حُزنِكَ وتَعَبِكَ ، وتَكَلَّفتَ أن تَجمَعَ فى يَومِكَ ما يَكفيكَ أيّاماً ، فَعَظُمَ الحُزنُ وزادَ الشُّغلُ ، وَاشتَدَّ التَّعَبُ وضَعُفَ العَمَلُ لِلأَمَلِ .^۲
كار را استوار بنيان بگذار و فريب آرزو را نخور و غم فردا را امروز به خود راه مده كه غم امروز براى خود كافى است و چون فردا شود ، بدان خواهى پرداخت ؛ چرا كه اگر امروز غصه فردا را هم به دوش بكشى ، اندوه و رنج خود را افزوده‏اى و رنج چندين روز را در يك روز بر خود تحميل كرده‏اى . در نتيجه ، اندوهت گران و دل‏مشغولى‏ات بسيار و زحمتت فراوان و عملت به خاطر آرزويت ، سست خواهد بود .
اين ره‏نمود به قدرى مهم و كارساز است كه پس از چهارده قرن ، ديل كارنگى ، فصل اوّل بخش نخست كتاب خود را به شرح اين دستور العمل (دم ، غنيمت است) اختصاص داده است . نكته قابل توجه اين كه در مقدّمه اين كتاب نوشته : «خواهش مى‏كنم ۳۴ صفحه اوّل اين كتاب را به دقّت بخوانيد ، اگر در آن هنگام ، حس كرديد كه نيروى جديدى براى جلوگيرى از نگرانى در شما توليد نشده است ، آن وقت آن را پاره كرده و در آتش بيندازيد و خاكسترش را هم بر باد دهيد ؛ زيرا آن به كار شما نمى‏خورد!»^۳