ديل كارنگى ، پس از ارائه نمونه موفقيت‏آميز تجربه عملى اين دستور العمل مى‏نويسد :
من اطمينان كامل دارم كه اگر پروفسور ويليام جيمز ، پدر روان‏شناسى علمى - كه هجده سال پيش وفات يافت ، ولى تا ابد نامش جاويد است - زنده بود و اين فرمول مؤثّر را - كه بالاتر از سياهى رنگى نيست - مى‏شنيد ، حتماً از صميم قلب آن را مى‏پذيرفت ؛ چون كه به شاگردانش مى‏گفت : حوادث را آن طورى كه هستند بپذيريد و خود را آماده سازيد كه همان طور هم قبولشان كنيد ؛ زيرا پذيرش آنچه اتفاق مى‏افتد ، اوّلين قدم در مغلوب كردن پيامدها و آلام و بدبختى‏هاست . اين فكر در كتاب معروف اهميت حيات ، نوشته فيلسوف شهير چينى ، لين يوتانك گفته شده است . وى مى‏نويسد : آرامش حقيقى وقتى به وجود مى‏آيد كه انسان به سخت‏ترين حوادث تن دهد و بدترين نتايج را بپذيرد . از لحاظ روان‏شناسى نيز به نظر من ، اين مؤثّرترين وسيله آزاد كردن نيروهاى پُركار است .
از نظر روان‏شناسى ، آرامش خاطر آزاد كردن نيروهاى فعّال انسانى است . وقتى به بدترين نتايج حوادث زندگى تن در داديم ، ديگر چيزى نداريم كه به باد دهيم . پس ناچار براى پذيرفتن همه چيز آماده هستيم! كارير مى‏گفت : «پس از قبول بدترين نتايج ممكنه ، به زودى آسوده شدم و در خود آرامش حس كردم كه پيش از اين در من وجود نداشت . از آن موقع به بعد مى‏توانستم خوب بينديشم» . آيا گواهى مى‏كنيد كه كار عاقل پسند است؟ ولى هستند ميليون‏ها نفر كه زندگى خود را با اضطراب و نگرانى متلاشى ساخته‏اند ، براى اين كه ميل ندارند به بدترين نتايج تن بدهند و سپس براى اصلاح آن بكوشند تا از نيروهاى خود استفاده كنند .^۱
از آنچه گذشت ، روشن شد كه گاه درمان فشارهاى روانى و نگرانى‏ها در اخلاق

بلكه چه بسا باعث زوال آن گردد .
نكته مهم و جالب توجّه اين كه پس از گذشت حدود چهارده قرن از اين روش درمانى اندوه - كه به روشنى در روايات اهل بيت عليهم السلام آمده - ، كارشناس‏ترين روان‏شناسان عصر حاضر ، آن را يكى از مؤثّرترين روش‏هاى درمان نگرانى‏ها مى‏دانند . ديل كارنگى ، در فصل دوم كتاب آيينِ زندگى ، از اين روش به عنوان «يك دستور معجزآسا براى رفع نگرانى» ياد كرده است .
درمانِ نگرانى‏ها از طريق اين دستور ، به طور خلاصه اين است كه اين روش ، از سه مرحله تشكيل مى‏شود :
مرحله اوّل : كسى كه دچار نگرانى است ، وضعيت جارىِ خود را ارزيابى كند و با در نظر گرفتن اين واقعيت كه «بالاتر از سياهى رنگى نيست» ، به اين سؤال پاسخ دهد كه : بدترين حادثه‏اى كه ممكن است در شرايط كنونى زندگى براى او پيش آيد چيست؟
مرحله دوم : خود را براى پذيرفتن و مقابله با بدتر از بد ، آماده نمايد .
مرحله سوم : با خون‏سردى تمام ، همه توان خود را براى اصلاح بدترين حوادثى كه در ذهن ، آنها را پذيرفته است ، به كار گيرد .