۲ - ۲ . درمان‏هاى اعتقادى‏

عقيده و باور ، مرحله‏اى بالاتر از معرفت و شناخت حقايق است . ممكن است حقيقتى را انسان بداند ، ولى باور نداشته باشد ، مثل اين كه همه مى‏دانند كه از انسانِ مرده ، كارى ساخته نيست ؛ ولى كمتر كسى است كه از مرده نترسد و حاضر شود حتّى يك شب كنار همسر مرده‏اش استراحت كند ، در حالى كه مرده‏شور ، به سادگى در كنار مرده‏ها استراحت مى‏كند ؛ چون شناخت و آگاهى او در اين زمينه ، به باور تبديل شده است .
معارف عقلى و شناخت‏هاى ذهنى ، هنگامى به باور تبديل مى‏شوند كه وارد قلب گردند و با روح و جان انسان پيوند بخورند . تا وقتى كه انسان ، حقيقتى را باور نكند ، در زندگى او مؤثّر نخواهد بود . از اين رو ، شناخت‏هاى چهارگانه‏اى كه پيش از اين تحت عنوانِ «درمان‏هاى معرفتى» مطرح شدند ، تنها در صورتى مى‏توانند نگرانى‏هاى انسان را درمان كنند كه به باور و عقيده و ايمان تبديل شوند .

۲ - ۲ - ۱ . ايمان به خداى سبحان‏

باورهاى دينى و اعتقادات مذهبى ، و در صدر آنها ، ايمان به خداوند سبحان ، مؤثّرترين و اصلى‏ترين داروهاى اندوه و نگرانى اند .
در روايتى از امام على عليه السلام نقل شده كه فرمود :
نِعمَ طارِدُ الهَمِّ اليَقينُ .^۱
بهترين دور كننده اندوه ، يقين است .

مى‏زند و چيزى جز خير آنها را نمى‏خواهد ؛ ۳ . شناخت دنيا كه سبب مى‏شود ، مشكلات زندگى ، او را غافلگير نكند ؛ ۴ . شناخت ويژگى‏هاى غم كه به ضميمه كيمياى صبر ، تلخىِ سختى‏هاى زندگى را از بين مى‏برند و از فشار غصّه‏ها مى‏كاهند .