(در حقيقت، دستهاى از بندگان من بودند كه مىگفتند: پروردگارا! ايمان آورديم. بر ما ببخشاى و به ما رحم كن كه تو بهترين مهربانانى . امّا شما آنها را به باد مسخره گرفتيد تا شما را از ياد من غافل كردند و شما به آنان مىخنديديد).
(ولى هنگامى كه او آيات ما را براى آنها آورد ، به آن مىخنديدند).
(اين (پيامبر) ، بيمدهندهاى از بيمدهندگان پيشين است . آنچه بايد نزديك شود [قيامت]، نزديك شده است و هيچ كس جز خدا نمىتواند سختىهاى آن را برطرف سازد. آيا از اين سخن تعجّب مىكنيد، و مىخنديد و نمىگرييد) .
(امّا كسى كه كارنامهاش از پشت سرشبه وى داده شود ، به زودى فرياد مىزند: واى بر من كه هلاك شدم! و در شعلههاى سوزان آتش، داخل مىشود ؛ چرا كه او در ميان خانوادهاش، پيوسته [از كفر و گناه خود] مسرور بود) .
حديث
۶۶۸.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : هر كس كه خندانْ گناه كند ، گريانْ داخل آتش جهنم مىشود .
۶۶۹.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : بسا شخص سرخوش ! بى آن كه خود دريابد ، در زيانكارى است . مىخورد و مىآشامد و مىخندد ، حال آن كه سزاوار است كه خداوند، او را در آتش فروزان جهنّم، وارد سازد .
۶۷۰.امام على عليه السلام : بسا فرد شادمانى كه سرخوشىاش، او را به اندوهى جاودان، وارد كند .
