۶۴۸.الاختصاص - به نقل از عوانه - : چون خبر مرگ اشتر به على بن ابى طالب - كه درود خدا بر او باد - رسيد ... چند روز بر او گريست و براى او بسيار اندوهناك شد و فرمود : «ديگر مانند او را هرگز نخواهم ديد» .

۶۴۹.امام زين العابدين عليه السلام - در پاسخ جابر بن يزيد جُعفى كه پرسيد : اى پسر پيامبر خدا ! حق مؤمن بر برادر مؤمنش چيست؟ - : در زمان شادمانى او براى شادى‏اش شاد مى‏شود و در زمان اندوهش براى اندوه او اندوهگين . همه كارهايش را پيگيرى مى‏كند و به انجام مى‏رساند . او براى از دست رفتن چيزى از كالاى ناپايدار دنيا اندوهگين نمى‏شود جز آن كه با وى همدردى مى‏كند تا بدان جا كه در هر خوبى و بدى‏اى، همپاى يكديگر حركت مى‏كنند .

۶۵۰.امام باقر عليه السلام : گاه مؤمن، نياز برادرش نزد او آورده مى‏شود و او آن را در اختيار ندارد . در نتيجه، دلش به خاطر آن اندوهگين مى‏گردد. خداوند نيز وى را به خاطر اندوهش وارد بهشت مى‏كند .

۶۵۱.الكافى - به نقل از عيسى بن ابو منصور - : همراه ابن ابى يعفور و عبد اللَّه بن طلحه نزد امام صادق عليه السلام بودم كه ايشان سخن آغاز كرد و فرمود : «اى پسر ابى يعفور ! پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرموده است : شش خصلت است كه دارنده آن، در پيشگاه خداوند و در جانب راست اوست».
ابن ابى يعفور گفت : فدايت شوم! آنها چيستند؟
فرمود : «انسان مسلمان براى برادرش دوست بدارد آنچه را كه براى عزيزترين وابستگانش دوست مى‏دارد و اين كه انسان مسلمان، براى برادرش ناپسند بدارد آنچه را كه براى عزيزترين وابستگان خود ناپسند مى‏دارد و با او خيرخواهانه دوستى كند» .
ابن ابى يعفور گريست و گفت : چگونه با او خيرخواهانه دوستى كند؟
فرمود : «اى پسر ابى يعفور ! چنانچه تا به اين حد با او (دوست) باشد، آنچه را در دل دارد برايش بازگو مى‏كند . پس اگر او شاد شود ، به خاطر شادى او شادمان مى‏شود و اگر اندوهگين شود، براى اندوه او اندوهگين مى‏گردد . اگر مايه گشايشى در اختيار داشته باشد از او گشايشى مى‏كند و اگر نه ، برايش خدا را مى‏خواند» .

۶۴۸.الاختصاص عن عوانة : لَمّا جاءَ هَلاكُ الأَشتَرِ إلى‏ عَلِيِّ بنِ أبي طالبٍ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيهِ . . . بَكى‏ عَلَيهِ أيّاماً ، وحَزَنَ عَلَيهِ حُزناً شَديداً ، وقالَ : لا أرى‏ مِثلَهُ بَعدَهُ أبَداً .^۱

۶۴۹.الإمام زين العابدين عليه السلام - حينَ سَأَلَهُ جابِرُ بنُ يَزيدَ الجُعفِيُّ - : يَابنَ رَسولِ اللَّهِ ، ما حَقُّ المُؤمِنِ عَلى‏ أخيهِ المُؤمِنِ ؟ - : يَفرَحُ لِفَرَحِهِ إذا فَرَحَ ، ويَحزَنُ لِحُزنِهِ إذا حَزِنَ ، ويُنفِذُ اُمورَهُ كُلَّها فَيُحَصِّلُها ، ولا يَغتَمُّ لِشَي‏ءٍ مِن حُطامِ الدُّنيَا الفانِيَةِ إلّا واساهُ ، حَتّى‏ يَجرِيانِ فِي الخَيرِ وَالشَّرِّ في قَرنٍ واحِدٍ . . ^۲

۶۵۰.الإمام الباقر عليه السلام : إنَّ المُؤمِنَ لَتَرِدُ علَيهِ الحاجَةُ لِأَخيهِ فَلا تَكونُ عِندَهُ ، فَيَهتَمُّ بِها قَلبُهُ ، فَيُدخِلُهُ اللَّهُ تَبارَكَ وتَعالى‏ بِهَمِّهِ الجَنَّةَ .^۳

۶۵۱.الكافي عن عيسى بن أبي منصور : كُنتُ عِندَ أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام أَنَا وَابنُ أبي يَعفورٍ ، وعَبدُ اللَّهِ بنُ طَلحَةَ ، فَقالَ ابتِداءً مِنهُ : يَابنَ أبي يَعفورٍ ، قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله : سِتُّ خِصالٍ مَن كُنَّ فيهِ كانَ بَينَ يَدَيِ اللَّهِ عزّ وجلّ وعَن يَمينِ اللَّهِ .
فَقالَ ابنُ أبي يَعفورٍ ، وما هُنَّ جُعِلتُ فِداكَ ؟
قالَ : يُحِبُّ المَرءُ المُسلِمُ لِأَخيهِ ما يُحِبُّ لِأَعَزِّ أهلِهِ ، ويَكرَهُ المَرءُ المُسلِمُ لِأَخيهِ ما يَكرَهُ لِأَعَزِّ أهلِهِ ، ويُناصِحُهُ الوِلايَةَ .
فَبَكَى ابنُ أبي يَعفورٍ وقالَ : كَيفَ يُناصِحُهُ الوِلايَةَ ؟
قالَ : يَابنَ أبي يَعفورٍ ، إذا كانَ مِنهُ بِتِلكَ المَنزِلَةِ بَثَّهُ هَمَّهُ ، فَفَرِحَ لِفَرَحِهِ إن هُوَ فَرِحَ ، وحَزِنَ لِحُزنِهِ إن هُوَ حَزِنَ ، وإن كانَ عِندَهُ ما يُفَرِّجُ عَنهُ فَرَّجَ عَنهُ ، وإلّا دَعَا اللَّهَ لَهُ .^۴