اصل دوم : درمان بيمارى نگرانى‏هاى ناروا

از منظر احاديث اسلامى ، اندوه و نگرانى ، نوعى بيمارى روحى است . بنا بر اين ، يكى ديگر از اصول الگوى شادى در اسلام ، درمانِ اين بيمارى است ؛ چرا كه بدون درمان آن ، شادى بى‏معناست .
در منابع اسلامى ، ره‏نمودها و دستور العمل‏هاى بسيار مهم و ارزنده‏اى در زمينه درمان بيمارى اندوه و نگرانى ، ارائه شده است . نكته قابل توجّه اين كه درمان اندوه و پديد آمدنِ شادى ، پيوندى ناگسستنى دارند ؛ بلكه در واقع ، دو روىِ يك سكّه اند . از اين رو ، همان چيزى كه در يك حديث به عنوان درمانِ اندوه معرفى شده ، در حديثى ديگر ، به عنوان عامل شادى ، بيان مى‏شود . مثلاً ايمان به خدا يا راضى بودن به تقدير الهى ، در يك حديث ، به عنوان درمان اندوه ،^۱ و در حديثى ديگر ، به عنوان عامل شادى ،^۲ معرفى مى‏شوند ؛ ليكن متون مربوط به درمان اندوه ، در فصل چهارم بررسى مى‏شوند و آن چه مربوط به عوامل شادى است ، در فصل پنجم مطرح مى‏گردد . همچنين در جمع‏بندى متن آيات و روايات در فصل اوّل ، به پيروى از آن متون ، اين دو موضوع از هم تفكيك شده‏اند ؛ امّا در شمارى از موارد ، توضيحات مورد نياز ، يكجا بيان شده است . اينك توضيح كوتاهى در باره

«شادى دنيا با غم آميخته است»^۱ و «همه شادى‏هاى دنيوى از بين خواهند رفت»^۲ و «هر چه لذّت شادى بيشتر باشد ، از دست دادن آن ، رنج‏آورتر خواهد بود» .^۳ بر اين اساس ، كسانى كه در دنيا در صدد به دست آوردن شادىِ مطلق هستند ، بايد توجّه داشته باشند كه دستيابى به آن در دنيا امكان‏پذير نيست ، مگر براى كسانى كه خود را به گونه‏اى ساخته‏اند كه تلخى‏ها نيز براى آنها شيرين است .^۴