۵۷۱.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : هيچ مؤمنى نيست كه گروهى را شاد كند جز اين كه خداوند از آن شادى ، فرشتهاى را مىآفريند كه خداى متعال را عبادت كند و او را به يگانگى بشناسد و به عظمت ياد كند . پس هنگامى كه مؤمن در قبر قرار گيرد، شادمانىاى كه آن را به ديگرى وارد كرده بود، نزد او مىآيد و مىگويد : مرا نمىشناسى؟ مىگويد : تو كيستى؟ مىگويد : من آن شادمانىام كه آن را به ديگرى وارد كرده بودى . من امروز مونس تنهايى تو مىشوم و حجّتِ [مورد نياز ]تو را به تو تلقين مىكنم و با سخن استوار، تو را پايدار مىسازم و همراه تو در جايگاههاى قيامتْ حضور مىيابم و نزد پروردگات تو را شفاعت مىكنم و جايگاه بهشتىات را به تو نشان مىدهم .
۵۷۲.امام زين العابدين عليه السلام : هر كس از برادرش غمى را برطرف كند، خداوند، غمهاى روز رستاخيز را هر اندازه كه باشد - از وى برطرف مىسازد .
۵۷۳.امام صادق عليه السلام : هر گاه مؤمن از قبرش خارج مىشود، شَبَحى با وى از قبر او بيرون مىآيد و به او مىگويد : تو را به كَرَم و شادمانى از جانب خدا بشارت باد .
او در پاسخ مىگويد : خداوند به تو مژده خير بدهد . آن گاه با وى همراه مىشود و با سخنى همچون سخن پيشين خود ، او را بشارت مىدهد . هر گاه به صحنه هولناكى برمىخورد مىگويد : اين ، شامل حال تو نيست و چون به خيرى برخورد كند مىگويد : اين براى توست . پس همواره با اوست . نسبت به آنچه مىترسد، او را آرامش مىبخشد و نسبت به آنچه دوست دارد، بشارتش مىدهد ، تا آن كه همراه وى در پيشگاه الهى مىايستد . هنگامى كه فرمان مىرسد كه به بهشت درآيد، به او مىگويد : تو را بشارت كه خداوند، بهشتى شدنت را فرمان داده است . آن گاه او مىگويد : رحمت خدا بر تو باد! تو كيستى كه از هنگام بيرون آمدن از قبر، همواره مرا بشارت مىدهى و در راه، مونس من بودهاى و از پروردگارم به من خبر مىرساندى ؟
مىگويد : من آن شادمانىام كه تو در سراى دنيا ارزانىِ برادرانت مىكردى . از آن رو آفريده شدهام تا بشارتت دهم و مونس تنهايىات باشم .
