دستيابى به بهترين الگوى شادى، او را به پنج اقدام اساسى در كنار هم دعوت مى‏نمايد:
اوّل: مبارزه با آفت‏هاى شادى.^۱
دوم: درمانِ نگرانى‏هاى ناروا و بيهوده.^۲
سوم: به كار بستن عوامل شادى‏آفرين.^۳
چهارم: تلاش در جهت شادكامى ديگران .^۴
پنجم : رعايت آداب شادى .^۵
اين اقدامات ، در واقع ، اصول الگوى شادى از منظر اسلام است كه اينك به شرح آنها مى‏پردازيم :

صاحبُ الفِقهِ و العَقلِ ذو كَآبَةٍ وحُزنٍ .^۱
انسان فهميده و خردمند، دردمند و اندوهناك است.
نيز از امام على عليه السلام روايت شده:
كُلُّ عاقلٍ مَحزونٌ .^۲
هر خردمندى اندوهگين است.
در حكمت‏هاى منسوب به ايشان نيز آمده:
ضَعفُ العَقلِ أمانٌ مِنَ الغَمِّ.^۳
ناتوانى عقل، از اندوه پيشگيرى مى‏كند .
آيا اين روايات با رواياتى كه عقل را مبدأ شادى مى‏دانند ، تعارض دارند؟
پاسخ ، اين است كه تعارضى ميان اين دو دسته از روايات وجود ندارد ؛ زيرا اندوه، به خودىِ خود ، ناروا نيست. پيش از اين، توضيح داديم كه در مواردى، غم، شادى‏آفرين است.^۴
از اين رو، عقل ، مبدأ اين گونه غم‏ها نيز هست، و از سوى ديگر، مطلق غمناك نشدن نيز، روا نيست . بى‏غمى، اگر ريشه در ناتوانى عقل و يا ضعف‏هاى روانى داشته باشد، نه تنها ممدوح نيست ، بلكه بسيار نكوهيده است.
انسان خردمند، اگر مرتكب كار ناشايستى شود، اندوهگين مى‏گردد و همين اندوه ، زمينه‏ساز توبه اوست . ساير موارد اندوه‏هاى روا نيز اين گونه اند .
بر اين اساس، هنگامى كه عقل ، زمام امور زندگى انسان را به دست بگيرد، جهت