۵ / ۲
باورهاى دينى
الف - ايمان
۳۹۷.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : خداوند از روى حكمت و فضل خويش ، آسايش و شادمانى را در يقين [به خداوند] و خرسندى [از او] قرار داد و غم و اندوه را در شك [به خدا] و ناخرسندى [از او].
۳۹۸.امام على عليه السلام : مؤمن ، زيرك و هوشمند است . شادىهايش در چهره او و اندوهش در دل اوست ... گشادهچهره و خوشروست، نه ترشرو و تفتيشگر . باصلابت است و [با اين حال] فرو خورنده خشم است و پر تبسّم ... . او را از سستى [و تنبلى ]به دور مىبينى و همواره بانشاط .
۳۹۹.امام صادق عليه السلام : اگر مردم مىدانستند كه شناخت خدا چه فضيلتى دارد ، به آنچه خدا از شكوفه زندگى دنيا و نعمت آن در اختيار دشمنان نهاده ، چشم نمىدوختند و دنياى آنان ، نزدشان از آنچه بر آن پا مىنهند ، كمتر مىنمود و بى گمان ، از شناخت خداى عزّ وجلّ ، بهرهمند مىشدند و چونان كسى كه همواره در باغهاى بهشت با اولياى خداست ، از آن لذّت مىبردند . بى گمان ، معرفت خدا ، مونس در هر هراس ، همراه هر تنهايى ، نور هر تاريكى ، نيروى هر ناتوانى و شفاى هر بيمارى است .
۴۰۰.مثير الأحزان - در بيان ماجراى روز عاشورا - : بُرَير بن خُضَير هَمْدانى و عبد الرحمان بن عبد ربّه انصارى، بر در خيمه ايستاده بودند . برير با عبد الرحمان شوخى مىكرد . او گفت: اى برير ! اكنون ، هنگام بيهودهگويى نيست .
بُرَير گفت : به خدا سوگند، هيچ گاه ، بيهودهگويى را دوست نداشتم . اكنون كه شوخى مىكنم، تنها از سر شادمانى نسبت به چيزى است كه به سويش روانيم .
