۲۵۲.امام على عليه السلام : زهد در دنيا، بزرگ‏ترين آسايش است .

۲۵۳.امام على عليه السلام : آسودگى، در زهد است .

۲۵۴.امام على عليه السلام : زهد، نيمه با فضيلت‏تر آسايش است .

۲۵۵.امام على عليه السلام : اى مردم! كالاى دنيا چون خاشاكى طاعون‏زده است ... فزون خواه آن، محكوم به بيچارگى است و كسى كه از آن بى‏نيازى بجويَد ، آسودگى، مددكار اوست .

۲۵۶.امام على عليه السلام : كسى به شادمانىِ بشارت دست مى‏يابد كه از زيورهاى دنيايى، روى‏گردان باشد .

۲۵۷.امام على عليه السلام : مردم سه گروه اند : بى‏رغبت، شكيبا و مشتاق . امّا فرد بى‏رغبت ، اندوه‏ها و شادمانى‏ها از دلش بيرون رفته‏اند . پس به چيزى از دنيا شاد نمى‏شود و هرگاه چيزى از آن را از دست دهد، افسوس نمى‏خورَد و او آسوده‏خاطر است . امّا فرد شكيبا ، در دل، آرزوى دنيا را دارد؛ امّا اگر به چيزى از دنيا دست يابد، چون عاقبت بد و ناگوار آن را مى‏داند ، خود را از آن بازمى‏دارد . اگر از دلش آگاه شوى، از پاك‏دامنى و فروتنى و دورانديشى‏اش شگفت‏زده مى‏شوى .
امّا فرد مشتاق ، اهميتى نمى‏دهد كه از چه راهى دنيا را به دست آوَرَد ؛ از راه حلال باشد يا حرام .

۲۵۲.عنه عليه السلام : الزُّهدُ فِي الدُّنيا الرّاحَةُ العُظمى‏ .^۱

۲۵۳.عنه عليه السلام : الرّاحَةُ فِي الزُّهدِ .^۲

۲۵۴.عنه عليه السلام : الزُّهدُ أفضَلُ الرّاحَتَينِ .^۳

۲۵۵.عنه عليه السلام : يا أيُّهَا النّاسُ ! مَتاعُ الدُّنيا حُطامٌ موبِئٌ‏^۴ ... حُكِمَ عَلى‏ مُكثِرٍ مِنها بِالفاقَةِ ، واُعينَ مَن غَنِيَ عَنها بِالرّاحَةِ .^۵

۲۵۶.عنه عليه السلام : ظَفِرَ بِفَرحَةِ البُشرى‏ مَن أعرَضَ عَنِ زَخارِفِ الدُّنيا .^۶

۲۵۷.عنه عليه السلام : اِعلَم أنَّ النّاسَ ثَلاثَةٌ : زاهِدٌ وصابِرٌ وراغِبٌ .
فَأَمَّا الزّاهِدُ : فَقَد خَرَجَتِ الأَحزانُ وَالأَفراحُ مِن قَلبِهِ ، فَلا يَفرحُ بِشَي‏ءٍ مِنَ الدُّنيا ولا يَأسى‏ عَلى‏ شَي‏ءٍ مِنها فاتَهُ ، فَهُوَ مُستَريحٌ .
وأمَّا الصّابِرُ : فَإِنَّهُ يُتَمَنّاها بِقَلبِهِ ، فَإِذا نالَ مِنها ألجَمَ نَفسَهُ عَنها لِسوءِ عاقِبَتِها وشَنآنِها^۷ ، لَوِ اطَّلَعتَ عَلى‏ قَلبِهِ عَجِبتَ مِن عِفَّتِهِ وتَواضُعِهِ وحَزمِهِ .
وأمّا الرّاغِبُ : فَلا يُبالي مِن أينَ جاءَتهُ الدُّنيا ، مِن حِلِّها أو مِن حَرامِها .^۸