۲۲۸.امام على عليه السلام : اندوه و بى‏تابى ، از دست رفته را باز نمى‏گردانند .

۲۲۹.الكافى - به نقل از هارون بن عَنتَره ، از پدرش - : بارها از امير مؤمنان عليه السلام در حالى كه انگشتان خود را در هم كرده بود ، شنيدم كه مى‏فرمود : «در گشادگى باش و در تنگنا قرار گير ، و در تنگنا باش و در گشادگى قرار گير».^۱ سپس فرمود : «آنان كه پيش از رسيدن زمانش در پى گشايش اند ، نابودند و تقرّب‏پيشگان ، اهل نجات اند و سنگ‏ريزه‏ها بر سر ميخ‏هاى آنان به ثبات [و آرامش‏] دست يافتند . به خدا سوگند كه غم و اندوه را گشايشى شگفت‏آور در پى است !» .

۲۳۰.امام كاظم عليه السلام - خطاب به هشام - : بدان كه خداوند ... اندوهگينان را نه به قدر اندوهشان، بلكه به قدر مهربانى و رحمت خود گشايش مى‏دهد .

۲۳۱.امام على عليه السلام - در ديوان منسوب به ايشان - :
خدا را در قضا و تصميمش متّهم نسازكار را آسان بگير و دلْ خوش دار!
هر گرفتارى‏اى را گشايشى زودرس است‏كه بامداد و شامگاه مى‏رسد .

۲۲۸.عنه عليه السلام : الحُزنُ والجَزَعُ لا يَرُدّانِ الفَائِتَ .^۱

۲۲۹.الكافي عن هارون بن عنترة ، عن أبيه : سَمِعتُ أميرَ المُؤمِنينَ عليه السلام مَرَّةً بَعدَ مَرَّةٍ وهُوَ يَقولُ ، وشَبَّكَ أصابِعَهُ بَعضَها في بَعضٍ ثُمَّ قالَ : «تَفَرَّجي تَضَيَّقي ، وتَضَيَّقي تَفَرَّجي»^۲ ، ثُمَّ قالَ : هَلَكَتِ المَحاضيرُ^۳ ، ونَجَى المُقَرَّبونَ ، وثَبَتَ الحَصى‏ عَلى‏ أوتادِهِم‏^۴ ، اُقسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً حَقّاً إنَّ بَعدَ الغَمِّ فَتحاً عَجَباً .^۵

۲۳۰.الإمام الكاظم عليه السلام - لِهِشامٍ - : اِعلَم أنَّ اللَّه . . . لَم يُفَرِّجِ المَحزونينَ بِقَدرِ حُزنِهِم ، ولكِن بِقَدرِ رَأفَتِهِ ورَحمَتِهِ .^۶

۲۳۱.الإمام عليّ عليه السلام - فِي الدّيوانِ المَنسوبِ إلَيهِ - :
لا تَتَّهِم رَبَّكَ فيما قَضى‏وَهَوِّنِ الأَمرَ وطِب نَفسا
لَكُلِّ هَمٍّ فَرَجٌ عاجِلٌ‏يَأتي عَلَى المُصبَحِ وَالمُمسى‏^۷