۲۰۴.امام على عليه السلام : براى آن كار خيرى كه پيش فرستاده‏اى، بسيار شادمان باش و بر آنچه از آن از دست داده‏اى، بسيار اندوهگين .

۲۰۵.امام على عليه السلام : در بلا، گشاده‏رو باش و در ناملايمات، دل‏خوش .

۲۰۶.امام على عليه السلام : شادمانى مؤمن، در فرمانبرى از پروردگارش است و اندوهش، در نافرمانى از او .

۲۰۷.امام زين العابدين عليه السلام - در دعايش هنگامى كه چيزى او را اندوهگين مى‏كرد - : خدايا! بر محمّد و خاندانش درود فرست و تمجيد و مدح و ستايشم را در همه حال براى خود قرار ده تا براى آنچه از دنيا به من داده‏اى ، سرخوش نگردم، و براى آنچه از دنيا به من نداده‏اى ، اندوهگين نشوم .

۲۰۸.امام باقر عليه السلام - در سفارشش به جابر بن يزيد جُعفى - : اگر مورد ستايش قرار گرفتى ، شاد مشو و اگر نكوهش شدى ، بيتابى مكن و در آنچه در باره‏ات گفته شده، انديشه نما . اگر آنچه گفته‏اند در تو هست، مصيبت افتادن از چشم خداوند، به سبب خشمناك شدنت از حقيقت، بزرگ‏تر از مصيبت از چشمِ مردم افتادن است كه از آن هراسانى . و اگر خلاف آن باشى كه گفته‏اند، اين خود، ثوابى است كه بى‏رنج به دست آورده‏اى .
بِدان كه تو ياور ما نيستى مگر زمانى كه همه همشهريانت بر ضد تو هم‏داستان شوند و بگويند: تو مرد بدى هستى، امّا اين سخن، تو را اندوهگين نسازد و بگويند: تو مرد خوبى هستى، امّا اين سخن، شادمانت نگرداند؛ بلكه مى‏بايست خود را با قرآن بسنجى ، اگر پوينده راه آن بودى و به آنچه به بى‏اعتنايى بدان فراخوانده است، بى‏اعتنا و به آنچه بدان ترغيب كرده است، راغب و از آنچه از آن ترسانده است، ترسان بودى، پس پايدارى كن و خوش باش؛ زيرا چيزى كه درباره‏ات گفته شده به تو زيانى نمى‏رساند ؛ امّا اگر از قرآن جدا بودى ، چرا بايد به خود مغرور گردى؟

۲۰۴.عنه عليه السلام : أكثِر سُرورَكَ عَلى ما قَدَّمتَ مِنَ الخَير ؛ وحُزنَكَ عَلى‏ ما فاتَ مِنهُ .^۱

۲۰۵.عنه عليه السلام : كُن بِالبَلاءِ مَحبوراً ، وبِالمَكارِهِ مَسروراً .^۲

۲۰۶.عنه عليه السلام : سُرورُ المُؤمِنِ بِطاعَةِ رَبِّهِ ، وحُزنُهُ عَلى‏ ذَنبِهِ .^۳

۲۰۷.الإمام زين العابدين عليه السلام - في دُعائِهِ إذا حَزَنَهُ أمرٌ - : اللَّهمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، وَاجعَل ثَنائي عَلَيكَ ، ومَدحي إيّاكَ وحَمدي لَكَ في كُلِّ حالاتي ، حَتّى‏ لا أفرَحَ بِما آتَيتَني مِنَ الدُّنيا ، ولا أحزَنَ عَلى ما مَنَعتَني فيها .^۴

۲۰۸.الإمام الباقر عليه السلام - في وَصيَّتِهِ لِجابِرِ بنِ يَزيدَ الجُعفيِّ - : إن مُدِحتَ فَلا تَفرَح ، وإن ذُمِمتَ فَلا تَجزَع ، وفَكِّر فيما قيلَ فيكَ ، فَإِن عَرَفتَ مِن نَفسِكَ ما قيلَ فيكَ ، فَسُقوطُكَ مِن عَينِ اللَّهِ جَلَّ وعَزَّ عِندَ غَضَبِكَ مِنَ الحَقِّ أعظَمُ عَلَيكَ مُصيبَةً مِمّا خِفتَ مِن سُقوطِكَ مِن أعيُنِ النّاسِ ، وإن كُنتَ عَلى‏ خِلافِ ما قيلَ فيكَ ، فَثَوابٌ اِكتَسَبتَهُ مِن غَيرِ أن يَتعَبَ بَدَنُكَ .
وَاعلَم بِأَنّكَ لا تَكونُ لَنا ولِيّاً حَتّى‏ لَوِ اجتَمَعَ عَلَيكَ أهلُ مِصرِكَ ، وقالوا : إنَّكَ رَجُلُ سَوءٍ لَم يَحزُنكَ ذلِكَ ، ولَو قالوا : إنَّكَ رَجُلٌ صالِحٌ لَم يَسُرَّكَ ذلِكَ ، ولكِنِ اعرِض نَفسَكَ عَلى‏ كِتابِ اللَّهِ ؛ فَإِن كُنتَ سالِكاً سَبيلَهُ ، زاهِداً في تَزهيدِهِ ، راغِباً في تَرغيبِهِ ، خائِفاً مِن تَخويفِهِ ، فَاثبُت وأبشِر ، فَإِنّهُ لا يَضُرُّكَ ما قيلَ فيكَ ، وإن كُنتَ مُبائِناً لِلقُرآنِ فَماذا الَّذي يَغُرُّكَ مِن نَفسِكَ ؟ !^۵