۱۸۵.امام على عليه السلام : نعمت دنيا پاينده نيست و شادمانى‏اش دوام ندارد و از مصيبت‏هاى آن ايمنى نيست .

۱۸۶.امام على عليه السلام - در خطبه‏اش در باره دنيا - : ... شادى‏اش آميخته با اندوه است و مردان نيرومندش رو به سوى ناتوانى و سستى .

۱۸۷.امام على عليه السلام : دنيادار ، هر زمان كه در آن به خوشى‏اى اطمينان كرد، دنيا او را از آن خوشى به مشكلى كشانْد .

۱۸۸.امام على عليه السلام - خطاب به سلمان فارسى - : مَثَل دنيا ، مَثَل مار است: پوستش نرم است و زهرش كُشنده . پس به خاطر ناچيز بودن آنچه كه از آن، تو را همراهى مى‏كند ، از آنچه از دنيا برايت خوشايند است ، روى بگردان ؛ زيرا هر گاه در دنيا ، انسان خردمند به شادمانى دست يابد ، او را به سوى تلخ‏كامى مى‏بَرَد . پس اگر به از دست دادن آن يقين دارى ، اندوه‏هايش را از خود فرو بگذار .

۱۸۹.امام على عليه السلام : مبادا زندگى دنيا ، شما را بفريبد! چه اين كه دنيا ، سرايى است كه بلا از هر سو آن را در ميان گرفته است، و به رنج، شهره است، و بى‏وفايى ، ويژگى آن است. هر آنچه در آن است ، رو به نابودى است، و آن ، ميان اهلش به نوبت مى‏چرخد و هر روز به كام يكى است. حالاتش پاينده نيست . ساكنانش هرگز از گزند او در امان نيستند . مردم دنيا همان دم كه در فراوانى و شادمانى اند، يكباره با رنج و فريبكارى روبه‏رو مى‏شوند ... . زندگى در آن ، نكوهيده است، و آسايشش دوام ندارد . مردم دنيا در آن ، هدف‏هاى نشانه‏رفته‏اى هستند كه دنيا تيرهايش را به سوى آنان مى‏افكند ، و با مرگ، خُردشان مى‏كند .

۱۸۵.عنه عليه السلام : لا تَدومُ حَبرَةُ الدُّنيا ، ولا يَبقى‏ سُرورُها ، ولا تُؤمَنُ فَجعَتُها .^۱

۱۸۶.عنه عليه السلام - مِن خُطبَةٍ لَهُ فِي الدُّنيا - : . . . سُرورُها مَشوبٌ بِالحُزنِ ، وجَلَدُ^۲ الرِّجالِ فيها إلَى الضَّعفِ وَالوَهنِ .^۳

۱۸۷.عنه عليه السلام : إنَّ صاحِبَها [الدُّنيا] كُلَّمَا اطمَأَنَّ فيها إلى‏ سُرورٍ أشخَصَتهُ عَنهُ إلى‏ مَحذورٍ .^۴

۱۸۸.عنه عليه السلام - لِسَلمانَ الفارِسيّ - : إنَّ مَثَلَ الدُّنيا مَثَلُ الحَيَّةِ ، لَيِّنٌ مَسُّها ، قاتِلٌ سَمُّها ، فَأَعرِض عَمّا يُعجِبُكَ فيها لِقِلَّةِ ما يَصحَبُكَ مِنها ، فَإِنَّ المَرءَ العاقِلَ كُلَّما صارَ فيها إلى‏ سُرورٍ أشخَصَتهُ مِنها إلى‏ مَكروهٍ ، ودَع عَنكَ هُمومَها إن أيقَنتَ بفراقها .^۵

۱۸۹.عنه عليه السلام : لا تَغُرَّنَّكُمُ الحَياةُ الدُّنيا ، فَإِنَّها دارٌ بِالبَلاءِ مَحفوفَةٌ ، وبِالعَناءِ مَعروفَةٌ ، وبِالغَدرِ مَوصوفَةٌ ، وكُلُّ ما فيها إلى‏ زَوالٍ ، وهِيَ بَينَ أهلِها دُوَلٌ وسِجالٌ ، لا تَدومُ أحوالُها ، ولَم يَسلُم مِن شَرِّها نُزّالُها ، بَينا أهلُها مِنها في رَخاءٍ وسُرورٍ ، إذا هُم في بَلاءٍ وغُرور ، . . . العَيشُ فيها مَذمومٌ ، وَالرَّخاءُ فيها لا يَدومُ ، وإنَّما أهلُها فيها أغراضٌ مُستَهدَفَةٌ ، فَتَرميِهم بِسِهامِها ، وتَقصِمُهُم بِحِمامِها^۶ .^۷