۳۹.مكارم الاخلاق - به نقل از ابو الدرداء - : پيامبر خدا عليه السلام هر گاه سخن مى‏گفت ، ميان سخنش تبسم مى‏كرد .

۴۰.الطبقات الكبرى : عايشه در پاسخ به اين پرسش كه: «پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله در خلوت با خانواده‏اش چگونه بود؟» گفت: نرمخوترين مردم و بزرگوارترين آنان بود ... هميشه خندان و پُرتبسّم بود .

۴۱.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : دو مسلمان كه با تبسّم و مهربانى و درنگ با هم ملاقات كنند ، گناهانشان پيش رويشان فرو مى‏ريزد .

۴۲.امام باقر عليه السلام : تبسّم شخص در چهره برادرش، نيكى است و زدودن غمى از او هم نيكى است .

۴۳.امام صادق عليه السلام : به خدا و محمّد صلى اللَّه عليه و آله و على عليه السلام ايمان ندارد آن كس كه چون برادر مؤمنش براى حاجتى به نزدش بيايد، خنده‏رو با وى روبه‏رو نشود . پس اگر نيازش به دست اوست، در برآوردنش بشتابد و اگر ميسور او نيست ، در برآوردن آن به دست ديگران ، خود را به زحمت بيفكند كه اگر چنين نباشد، ميان ما و او، رشته دوستى نيست .

۳۹.مكارم الأخلاق عن أبي الدرداء : كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله إذا حَدَّثَ بِحَديثٍ تَبَسَّمَ في حَديثِهِ .^۱

۴۰.الطبقات الكبرى عن عائشة - لَمّا سُئِلت : كَيفَ كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله إذا خَلا في بَيتِهِ ؟ - : كانَ أليَنَ النّاسِ ، وأكرَمَ النّاسِ . . . كانَ ضَحّاكا بَسّاماً .^۲

۴۱.رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله : إنَّ المُسلِمَينِ إذَا التَقَيا وتَبَسَّما بِلُطفٍ وتُؤَدَةٍ^۳ ، تَناثَرت خَطاياهُما بَينَ أيديهِما .^۴

۴۲.الإمام الباقر عليه السلام : تَبَسُّمُ الرَّجُلِ في وَجهِ أخيهِ حَسَنَةٌ ، وصَرفُ القَذى‏^۵ عَنهُ حَسَنَةٌ .^۶

۴۳.الإمام الصادق عليه السلام : ما آمَنَ بِاللَّهِ ولا بِمُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله ولا بِعَلِيٍّ عليه السلام مَن إذا أتاهُ أخوهُ المُؤمِنُ في حاجَةٍ لَم يَضحَك في وَجهِهِ ، فَإِن كانَت حاجَتُهُ عِندَهُ سارَعَ إلى‏ قَضائِها ، وإن لَم يَكُن عِندَهُ تَكَلَّفَ مِن عِندِ غَيرِهِ حَتّى‏ يَقضِيَها لَهُ ، فَإِذا كانَ بِخِلافِ ما وَصَفتُهُ فَلا وَلايَةَ بَينَنا وبَينَهُ .^۷