۶.مجمع البيان - به نقل از ابن عبّاس و حسن [بصرى‏] ، در تفسير اين سخن خداوند متعال - :(چهره هايى‏در آن روز، شاداب اند) گفتند : «يعنى برخوردار از نعمت و خوش‏حالى و نيكويى» و از مجاهد، نقل شده است كه : «يعنى شاد» .

۷.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : هيچ بنده‏اى نيست كه از ترس خدا بگريد جز آن كه خدا از شراب نابِ رحمت خويش ، وى را سيراب كند و در بهشت خود ، او را خندان و شادمان گرداند .

۸.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله - در توصيف بهشتيان - : آنان در بهشت جاودان اند . سپيد موى و كهنسان نمى‏گردند . از بهشت ، جا به جا و اخراج نمى‏شوند . در آن جا پريشان و اندوهناك نمى‏گردند ؛ بلكه شادمان و خوش‏حال و دل‏شاد و در امنيت و آرامش اند .

۹.امام على عليه السلام - در نامه‏اش به محمّد بن ابى بكر و مردم مصر : همانا بهشتيان، هر جمعه، خداى جبّار را زيارت مى‏كنند . نزديك‏ترينشان به خدا بر منبرهايى از نور جاى دارند و گروه بعد ، بر منبرهايى از ياقوت و گروه بعد، بر منبرهايى از زبرجد و گروه ديگر، بر منبرهايى از مشك . پس در همين حال كه آنان نور خداوند جلّ جلاله - را به نظاره نشسته‏اند و خداوند به چهره‏هايشان [مهربانانه ]مى‏نگرد ، ناگاه ابرى پديدار مى‏شود و دربرشان مى‏گيرد و بر آنان نعمت و كاميابى و شادمانى و خوش‏حالى را به حدى كه جز خداى سبحان بدان آگهى ندارد، فرو مى‏باراند .

۶.مجمع البيان عن ابن عبّاس والحسن - في قَولِهِ تَعالى‏ : (وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ ) - : أي ناعِمَةٌ بَهِجَةٌ حَسَنَةٌ ، وقيلَ : مَسرورَةٌ ، عَن مُجاهِدٍ .^۱

۷.رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله : ما مِن عَبدٍ بَكى‏ مِن خَشيَةِ اللَّهِ إلّا سَقاهُ اللَّهُ مِن رَحيقِ‏^۲رَحمَتِهِ ، وَأبدَلَهُ ضِحكاً وسُروراً في جَنَّتِهِ .^۳

۸.عنه صلى اللَّه عليه و آله - في صِفَةِ أهلِ الجَنّةِ - : فَهُم في الجَنَّةِ خالِدونَ ، لا يَشيبونَ فيها ولا يَهرَمونَ ، ولا يُحَوَّلونَ عَنها ولا يُخرَجونَ ، ولا يَقلَقونَ فيها ولا يَغتَمّونَ ، بَل هُم فيها مَسرورونَ ، فَرِحونَ مُبتَهِجونَ ، آمِنونَ مُطمَئِنّونَ .^۴

۹.الإمام عليّ عليه السلام - في كِتابِهِ إلى مُحَمَّدِ بنِ أبي بَكرٍ وأهلِ مِصرَ - : إنَّ أهلَ الجَنَّةِ يَزورونَ الجَبّارَ كُلَّ جُمُعَةٍ ، فَيَكونُ أقرَبُهُم مِنهُ عَلى‏ مَنابِرَ مِن نُورٍ ، وَالَّذينَ يَلونَهُم عَلى‏ مَنابِرَ مِن ياقُوتٍ ، وَالَّذينَ يَلونَهُم عَلى‏ مَنابِرَ مِن زَبَرجَدٍ ، وَالَّذينَ يَلونَهُم عَلى‏ مَنابِرَ مِن مِسكٍ ، فَبَينا هُم كَذلِكَ يَنظُرونَ إلى‏ نُورِ اللَّهِ جَلَّ جَلالُهُ ويَنظُرُ اللَّهُ في وُجوهِهِم ، إذ أقبَلَت سَحابَةٌ تَغشاهُم فَتُمطِرُ عَلَيهِم مِنَ النِّعمَةِ وَاللَّذَّةِ وَالسُّرُورِ وَالبَهجَةِ ما لا يَعلَمُهُ إلَّا اللَّهُ سُبحانَهُ .^۵