و شادابى و آمادهسازى انسان براى تكامل معنوى و شادكامى هميشگى اند ، و لذّتهاى مزاحمِ لذّتهاى پايدار .
دسته دوم از لذايذ دنيوى ، دنياى نكوهيده ناميده مىشود . شادى براى دستيابى به اين گونه لذايذ ، ناروا و خطاست .۱
۵ - ۳ - ۲ . علم بدون ايمان۲
علم ، اگر با ايمان همراه نباشد ، نه تنها براى انسان و جامعه انسانى مفيد نيست ، بلكه سلاحى است در دست دشمنان انسانيت۳ و هيچ چيز ، جز ايمان ، نمىتواند علم را در خدمت انسان قرار دهد . بنا بر اين ، شادى به علمِ بدون ايمان ، خطا و نكوهيده است .
۵ - ۳ - ۳ . شادى به ستايش دروغ۴
ستايشِ دروغين ، واقعيت را تغيير نمىدهد . بنا بر اين شاد شدن به خاطر تعريف و تمجيد ديگران ، در مورد امورى كه انسان مىداند واقعيت ندارد ، نوعى حماقت است . از اين رو ، اين گونه شادىها نيز خطا و نكوهيده محسوب مىشوند .
۵ - ۳ - ۴ . شادىِ احزاب سياسى۵
تعريف رسمى سياست ، تشخيص هدف و به دست آوردن آن از طريق دستيابى به قدرت است . احزاب سياسىِ غير اسلامى ، كارى به حق و باطل ندارند . از اين رو ،
1.ر . ك : ص ۴۳۷ (دلخوشى به روى آوردن دنياى نكوهيده) و ص ۴۴۱ (باليدن به گنهكارى) و ص ۴۴۵ (سرمست بودن از فراوانىِ مال) .
2.ر . ك : ص ۴۴۱ (دل خوش بودن به دانش بدون ايمان) .
3.ر . ك : دانش نامه عقايد اسلامى : ج ۱ ص ۱۸۸ (خطر علم بدون عمل) .
4.ر.ك: ص ۴۴۷ (خوش بودن از ستايشهاى دروغين) .
5.ر.ك: ص ۴۴۷ (دلخوشى حزبى) .