۷۳.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: هر گاه خداوند باشکوه، مردم دیاری را غرق در نافرمانی ببیند و در آن دیار، سه مؤمن باشند، او ـ که باشکوه است و نامهایش مقدّس‌اند ـ آنان را چنین ندا مىدهد: «ای نافرمانان از من! اگر در میان شما ایمان آورندگانی نبودند که به یاد جلالت و شُکوه من با یکدیگر دوستی مىورزند و با نمازشان زمین و مساجد مرا آباد مىکنند و در سحرگاهان به خاطر ترس از من، آمرزش مىطلبند، بی تردید، عذابم را بی آن که باکی داشته باشم، بر شما فرو مىفرستادم».
۷۴.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: هر که پیوسته به مساجد، آمد و شد کند، به یکی از هشت چیز دست خواهد یافت: برادری که در راه خداى عزّ و جلّ از او بهره برَد، یا دانشی نغز، یا سخنی که او را به هدایت ره‌نمون شود، یا [سخنی] که او را از هلاکت برَهاند، یا رحمتی که چشم به راهش است، یا آن که گناهی را از روی شرم یا ترس [از خدا] ترک گوید.
۷۵.امام على علیه السّلام: هر گاه خداوند ـ تبارک و تعالی ـ بخواهد که زمینیان را عذاب کند، مىفرماید: «اگر نبودند کسانی که به پاس بزرگی و عظمت من، یکدیگر را دوست مىدارند و مسجدهایم را آباد مىکنند و سحرگاهان آمرزش مىطلبند، بی تردید، عذابم را فرو مىفرستادم».
۷۶.امام صادق علیه السّلامـ خطاب به فضل بن عبد الملک ـ: ای فضل! از هر قبیله‌اى، جز برگزیده آن، و از هر خاندانى، جز اصیل آن، ره‌سپار مسجد نمىشود. ای فضل! مسجدرو، دستِ کم، یکی از این سه چیز نصیبش مىشود: یا دعایی می کند که خداوند با آن او را به بهشت مىبرد، یا دعایی که به سبب آن، خداوند، بلای دنیا را از او دور مىسازد، و یا برادری که در راه خداى عزّ و جلّ بهرهاش مىگردد.
