و لیک، این صفت رهروان چالاک استتو نازنین جهانى، کجا توانی کرد؟!
نه دست و پای اَجَل را فرو توانی بستنه رنگ و بوی جهان را رها توانی کرد.^۱

امثال ما باید تلاش کنند دست کم به پایین‏ترین مراتب لقاء اللّٰه‏ برسند و فرصت اعتکاف، یکی از بهترین فرصت‏ها برای راهیابی به این مقصد بزرگ است.

اگر معتکف، حتّی برای یک لحظه به این مقصد والا دست یابد، مقصود اولیاى الهی و مفهوم پُرمغز این فراز از مناجات شعبانیه را خواهد فهمید که خطاب به خداوند سبحان مى‏گویند:

۰.إلهی هَب لی کَمالَ الانقِطاعِ إلَیکَ، و أنِر أبصارَ قُلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها إلَیکَ، حَتّی تَخرِقَ أبصارُ القُلوبِ حُجُبَ النّورِ، فَتَصِلَ إلی مَعدِنِ العَظَمَةِ، و تَصیرَ أرواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدسِکَ.^۱

۰.معبود من! به من نهایت گسستن از همه چیز [برای پیوستن] به خودت را ببخش و چشم‏های دلمان را با نور نگریستن به تو روشنی بخش تا دیدگان دل‏ها، از حجاب‏های نور بگذرد و به معدن عظمت بپیوندند و روح‏های ما به عزّت قُدست چنگ زنند.

اما گذر از حجاب‌های نور، کاری است کارستان که جز از انسان‌هایی که از همه دل‌بستگى‏ها وارسته‏اند، ساخته نیست. در باره امثال بنده نویسنده باید گفت: