۳۶۶.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! زبان‌ها از ادای ثنایت، آن چنان که شایسته عظمت توست، کوتاه اند و خِردها از درک ژرفای جمالت، ناتوان اند و دیدهها از تماشای تجلّیات ذاتت، درمانده اند و برای آفریدگان، راهی به معرفتت جز با ناتوانی از معرفتت ننهادی.
معبود من! ما را از کسانی قرار ده که شاخسارهای اشتیاق به سویت، در بوستان سینههایشان آویخته و سوز عشقت، سراسر دلهایشان را فرا گرفته است؛ آنان [که] به آشیانه اندیشه‌هاشان پناه میبرند و در گلستان قرب و مکاشفهات می‌گردند و از حوض‌های محبّتت با جام ملاطفت مینوشند و به آبشخورهای صفا وارد میشوند، در حالی که پرده از دیدگانشان برداشته شده
و تاریکی دودلی، از باورهای درونیشان زدوده گشته و خلجان شک، از دل‌ها و نهانشان بیرون رفته و سینههایشان با تحقّق معرفت، گشایش یافته و همّتشان به زهد و بی‌رغبتی به دنیا برای پیشی جستن به سوی سعادت، اوج گرفته، و نوشیدنشان در چشمه زلال تعامل، گوارا گشته و باطنشان در مجلس اُنس، خوش گشته و راهشان در جای ترسناک، ایمنی یافته و جانشان با باز گشت به ربّ الأرباب، اطمینان یافته و ارواحشان به کامیابی و رستگارى، یقین یافته و دیدگانشان با نظر به محبوبشان، روشنی گرفته و آرامششان با رسیدن به خواسته و نیل به آرزویشان، قرار یافته و تجارتشان در فروش دنیا به آخرت، سود کرده است.
معبود من! چه لذّتبخش است خاطرات الهام گرفته از یادت در دل‌ها، و چه شیرین است سیر به سوی تو با مَرکب اندیشهها در راه‌های نادیده، و چه خوش است طعم عشقت، و چه گواراست بهره شراب قربت! پس ما را از راندن و دور کردنت پناه ده و از خاصترین عارفانت و شایستهترین بندگانت و پایدارترین فرمانبرانت و نابترین پرستندگانت قرار ده، ای بزرگ، ای باشُکوه، ای گرامى، ای رساننده! به مهربانی و بخششت، ای مهربانترینِ مهربانان!
