۶ / ۱۱ ـ ۱۳
مناجات نیازمندان
۳۶۴.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! شکستگی مرا جز لطف و مهر تو جبران نمی‌کند و ناداریام را جز توجّه و احسان تو بر طرف نمی‌سازد و هراسم را جز امان تو آرام نمی‌سازد و خواریام را جز سلطنت تو به عزّت مبدّل نمی‌کند و جز فضل تو مرا به آرزویم نمی‌رساند و کمبودم را جز احسان تو نمی‌زداید و حاجتم را جز تو بر نمی‌آورد و گره گرفتاریام را جز رحمت تو نمی‌گشاید و درماندگیام را جز مهر تو بر طرف نمی‌کند و تشنگیام را جز وصل تو فرو نمی‌نشاند و سوز و گداز عشقم را جز دیدار تو خاموش نمی‌سازد و جز نظر به رویت، آبی بر آتش اشتیاقم نمی‌افشاند و جز در نزدیکی تو آرام نمی‌گیرم و افسوسم را جز نسیم [رحمتت] نمی‌راند و دردم را جز طبابت تو درمان نمی‌کند و اندوهم را جز قرب تو نمی‌زداید و زخمم را جز گذشت تو التیام نمی‌بخشد و زنگار دلم را جز عفو تو جلا نمی‌دهد و وسوسههای درونم را جز فرمان تو از میان نمی‌برد.
ای نهایت آرزوی آرزومندان و ای نهایت خواسته درخواست کنندگان و ای دورترین مطلوب طالبان، و ای والاترین اشتیاق مشتاقان و ای سرپرست شایستگان و ای امان‌بخش بیمناکان و ای اجابت کننده دعای گرفتاران و ای ذخیره ناداران و ای گنج مستمندان و ای فریادرس فریادخواهان و ای برآورنده حاجات فقیران و بینوایان و ای بزرگوارترینِ بزرگواران و ای مهربان‌ترینِ مهربانان! فروتنی و درخواستم، به درگاه تو و زاری و ناله‌ام، به سوی توست. از تو میخواهم که مرا به نسیم جانبخش خشنودی‌ات برسانی و نعمت‌هایی را که بر من منّت نهادی، استمرار بخشی و من اینک بر درگاه کَرَمت ایستاده و خود را در معرض وزش نسیم‌های رحمتت در آورده و به رشته استوارت چنگ زده و به دستاویز محکمت در آویختهام.
معبود من! بر این بنده خوارت رحم کن که زبانش کُند و عملش اندک است، و بر او با احسان فراوانت منّت بنه و او را در زیر سایه پایدارت ببَر، ای بزرگوار، ای زیبا! ای مهربان‌ترینِ مهربانان!
