۶ / ۱۱ ـ ۱۰
مناجات اُنس یافتگان
۳۶۰.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: بار خدایا! ما را به فرمانت مشغول، به وعدهات مطمئن، از آفریدهات نومید، با خودت مأنوس، از غیر خودت گریزان، به قضایت خشنود، بر بلایت شکیبا، بر نعمتت سپاس‌گزار، به یادت کامروا، به کتابت شادمان، با خودت در شبانهروز رازگو، برای مرگْ آماده، به دیدارت مشتاق، و دشمن دنیا و دوستدار آخرت بگردان (و آنچه را بر [زبان] فرستادگانت به ما وعده دادهاى، به ما عطا کن و در روز قیامت، ما را خوار و رسوا مگردان، که تو هرگز خلف وعده نمىکنى).
۳۶۱.امام على علیه السّلام: بار خدایا! تو بیش از هر کس مایه آرامش دوستان خود هستی و برای آنان که بر تو توکّل کنند، از همه کارسازترى. آنان را در نهانشان مىبینی و بر درونشان، آگاهی داری و نهایتِ نگرششان را مىدانى. پس رازهای آنان بر تو آشکار است و دلهایشان داغ تو دارد. اگر غربت، آنان را به وحشت اندازد، یاد تو آنان را آرامش مىدهد و اگر گرفتارىها بر آنان سرازیر گردد، به تو پناه مىبرند؛ چون مىدانند که زمام کارها به دست توست و منشأ آنها از قضای توست.
بار خدایا! اگر در درخواستم در ماندم و یا راه درخواست را ندانستم، مرا به مصلحتهایم راه‌نمایی کن و دلم را به آنچه موجب رشد من است، متوجّه نما، که در هدایتهای تو، این کار، ناشناخته نیست و در کارسازىهای تو، کار تازه‌ای نیست.
بار خدایا! مرا به بخششت بگیر و به عدالتت مگیر.
