۶ / ۱۱ ـ ۸
مناجات فرمان‌برداران
۳۵۸.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. معبود من! طاعتت را به ما الهام کن و ما را از نافرمانیهایت دور کن و راه رسیدن به آنچه را آرزومندیم یعنی کسب خشنودىات، برای ما آسان بگردان و ما را در وسط بهشتت جای ده و ابرهای شک و شبهه را از پیش دیدگان ما پراکنده ساز و پرده‌های دو دلی و موانع را از دل‌های ما بزدای و باطل را از نهاد ما بیرون کن و حق را در درون ما استوار بدار، که شکها و گمان‌ها، بارور کننده فتنهها و تیره کننده صفای عطاها و بخشش‌ها هستند.
خدایا! ما را در کشتى‌های نجاتت جای ده و از لذّت مناجاتت بهره‌مند ساز و بر لب برکههای محبّتت در آور و شیرینی دوستی و نزدیکیات را به ما بچشان و تلاش مجدّانه ما را در راه خودت و همّتمان را در اطاعت خودت قرار ده و نیّت‌های ما را در کار با خودت، خالص کن که ما از تو و برای تو هستیم و وسیله‌ای جز خودت برای رسیدن به تو نداریم.
معبود من! مرا از برگزیدگان نیکوکارت قرار ده و به شایستگان نیک‌رفتار، ملحق کن؛ آنان که به بزرگواریها پیشی جسته و به سوی کارهای خیر، شتابان اند و برای چیزهای ماندنی و شایسته کار مى‌کنند و برای درجات والا میکوشند. تو بر هر کار، توانایی و به اجابت خواستهام، سزاواری، به رحمتت، ای مهربان‌ترینِ مهربانان!
۶ / ۱۱ ـ ۹
مناجات ارادتمندان
۳۵۹.امام زین العابدین علیه السّلام: به نام خداوند مهرگستر مهربان. منزّهی تو! چه اندازه
تنگ است راه‌ها بر کسی که تو راه‌نمایش نبوده‌ای و چه اندازه حقیقت روشن است نزد کسی که به راهش ره نموده‌ای. خدایا! ما را به راه‌های رسیدن به درگاهت در آور و ما را از نزدیک‌ترین راه درآمدن بر تو بِبَر. دور را بر ما نزدیک گردان و [راه] سخت و دشوار را بر ما هموار ساز و ما را به آن بندگانت ملحق کن که در پیشی جستن به سویت شتاب میکنند و درِ خانهات را هماره مى‌کوبند و تو را در شب و روز میپرستند و از هیبتت میهراسند؛ بندگانی که سرچشمه[ی معرفتشان] را صاف و زلال نمودی و به خواستههایشان رساندی و در آنچه جویایش بودند، کام‌رواشان ساختی و حاجت‌هاشان را در رسیدن به خودت برآوردی و دل‌هاشان را سرشار از محبّت خویش کردی و از آب زلال [معرفتت]، سیرابشان نمودى. پس به وسیله تو به لذّت مناجاتت رسیدند و از سوی تو دورترین مقصودهایشان را به دست آوردند. ای کسی که به روی آورندگانت روی می‌آوری و با توجّهی نعمت‌بخش به سوی آنها باز میگردی و با غافلان از یادت، رئوف و مهربانی و با جذبشان به درگاهت، مهرورز و پُرتوجّهی. از تو میخواهم مرا از برخوردارترین ایشان از [نعمت‌های] تو و دارای والاترین منزلت نزد خودت و دارنده بزرگ‌ترین سهم از محبّت تو و برترین شناخت به تو قرار دهی که همّتم از همه بریده و به تو متوجّه گشته و رغبتم به سوی تو چرخیده است.
تویی مراد من و نه دیگری، و شب‌زنده‌داری و بىخوابیام، برای توست و نه دیگران. دیدارت،چشم‌روشنی من است و وصل تو، آرزوی جانم. اشتیاقم به سوی توست و در وادی محبّت تو سرگشته‌ام، و دلدادگیام، در هوای توست و خواستهام، خشنودی توست، و حاجتم دیدار توست و مطلوبم، مجاورت با توست و نهایت خواستهام، نزدیکی به توست و اُنس و آسودگیام در مناجات با توست، و دوای دردم و شفای بیماریام و تسکین اندوهم و برطرف شدن گرفتاریام نزد توست. پس، تو مونسم در تنهاییام باش و درگذرنده از خطایم و پوشاننده لغزشم و پذیرنده توبهام و اجابت کننده دعایم و مسئول نگهداریام و بی‌نیاز کننده در ناداریام. مرا از خود جدا مکن و از خویش دورم مران، ای نعمت جاوید و بهشت من و ای دنیا و آخرت من!
