۳۲۱.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آلهـ در باره این سخن خدای متعال: (و در سحرگاهان آمرزش مىخواستند) ـ: یعنی نماز مىگزاردند.
۳۲۲.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: بهترینِ شما، کسی است که [به دیگران] طعام بدهد و سلام را همگانی گرداند و آن گاه که مردم خفتهاند، به نماز برخیزد.
۳۲۳.امام صادق علیه السّلام: از جمله رازگویىهای خداوند عزّ و جلّ با موسی بن عمران علیه السّلام آن بود که به او فرمود: «ای پور عمران! دروغ مىگوید آن که مىپندارد دوستم مىدارد و چون شب می‌آید، از من غفلت مىکند و مىخوابد. مگر هر دوستدارى، خلوت با محبوبش را دوست ندارد؟! ای پور عمران! اینک، این منم که بر دوستانم آگاهم که چون شبْ آنان را فرو پوشد، دیده دلشان را [از دیدن غیر] بر میگردانم و کیفرم (مجازاتم) را پیش چشمانشان مجسّم میکنم و چنان با من سخن مىگویند که گویی مرا مىبینند و چنان مرا مخاطب مىسازند که گویی در حضورم هستند.
ای پور عمران! از قلبت، شکستگى، از تنت، افتادگی و از چشمانت، اشکها را در تاریکی شب، نثار من کن و مرا بخوان که مرا نزدیک و اجابت کننده خواهی یافت».
د ـ پاداش بزرگ شب‌زنده‌داری
قرآن
(پهلوهایشان از بسترها دور مىشود [و به نماز می‌ایستند] و پروردگار خود را با بیم و امید مىخوانند و از آنچه به آنان روزی دادهایم، انفاق مىکنند. پس هیچ کس نمىداند به پاداش کارهایی که می‌کردند، چه روشنی چشمی برای آنان نهفته (اندوخته) شده است!).
حدیث
۳۲۴.امام صادق علیه السّلام: هر کار نیکی که بنده مىکند، در قرآن برایش ثوابی ذکر شده، جز نماز شب که از بس نزد خدا پُراهمّیت است، پاداشش را بیان نکرده و فرموده است: (پهلوهایشان از بسترها جدا مىشود [و به نماز مىایستند] و پروردگار خود را با بیم و امید مىخوانند و از آنچه به آنان روزی دادهایم، انفاق می‌کنند. پس هیچ کس نمی‌داند به پاداش کارهایی که می‌کردند، چه روشنیِ چشمی برای آنان نهفته (اندوخته) شده است!).
