۲۹۴.امام على علیه السّلام: بار الها! دلهای افتادگان، مشتاق توست و خِرد خردمندان، با تو همدم شده است.
۲۹۵.امام زین العابدین علیه السّلامـ در دعای معروف به ابو حمزه ـ: خدایا!... رحم کن در این دنیا به غربتم، و هنگام مرگ به غم و حسرتم... تا جز با تو اُنس نگیرم! سَرورا! اگر مرا به خودم وا نهی، تباه مىشوم.
۲۹۶.امام زین العابدین علیه السّلامـ در مناجات معروف به «مناجات محبّین» ـ: بار الها! چه کسی شیرینی محبّت تو را چشید و پس از آن، در پىِ جای‌گزینی برایت برآمد؟! چه کسی به نزدیکی با تو اُنس گرفت و پس از آن، خواستار جا به جایی از کنارت شد؟!
بار الها! ما را از کسانی قرار ده که برای نزدیکی و دوستىات برگزیدى.
۲۹۷.امام زین العابدین علیه السّلام: بار الها!... از هر لذّتی جز یاد تو، از هر آسایشی جز همدمی تو، از هر شادمانىای جز نزدیکی به تو، و از هر کاری جز فرمانبرىات، به درگاه تو آمرزش مىخواهم.
۲۹۸.امام صادق علیه السّلام: در حقیقت، شناخت خدا، مونسی در برابر هر بىکسى، همدمی در برابر هر تنهایى، نوری در برابر هر تاریکى، نیرویی در برابر هر ناتوانى، و درمانی برای هر بیماری است.
۲۹۹.امام صادق علیه السّلامـ در دعای صبح‌گاهان ـ: خدایا!... تو اُنس گیرندهترین مونسان با اولیایت هستی و شایستهترین کس به کفایت کردن توکّل کنندگان بر او، و سزاوارترین فرد به یاری اعتماد کنندگان بر وی، و مُحقترین کس به مراقبت از گسستگان از همه و پیوسته به او. رازم برایت آشکار است و فریادرسم تویی. من ناتوانم و تو توانایی. من کوچکم و تو بزرگی. من ضعیفم و تو نیرومندی. من نیازمندم و تو بی‌نیازی. چون از غربتم احساس تنهایی میکنم، ذکر تو مونسم میشود.
