۲۸۷.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: بار الها! ما را به فرمانت مشغول، به وعدهات مطمئن، از آفریدهات نومید، با خودت مأنوس، از غیر خودت، گریزان، به قضایت، خشنود و بر بلایت شکیبا بگردان.
۲۸۸.امام علی علیه السّلام: خدایا!... مونس من در هر تنهایی باش و مرا از هر هلاکتی حفظ فرما.
۲۸۹.امام على علیه السّلام: پیوستن به خدا، در بریدن از مردم است.
۲۹۰.امام على علیه السّلام: چگونه با خدا اُنس گیرد، آن که از مردم، دوری نگزیده است؟!
۲۹۱.امام على علیه السّلام: بار الها! تو برای دوستانت، همدمترینِ همدمانی و برای توکّل کنندگان به تو، از همه کاردانتر. بر نهانىهایشان بینایی و از درونهایشان باخبری و از حدّ بینش آنان، آگاهی. رازهایشان بر تو آشکارند و دلهایشان شیفته تو. اگر غربت به وحشتشان اندازد، یاد تو آرامشان مىسازد و اگر مصیبتها بر آنان فرو بارد، به سوی تو پناه مىآورند؛ زیرا مىدانند که سررشته کارها به دست تو و خاستگاه آنها قضای توست.
۲۹۲.امام على علیه السّلام: فرمان‌بُردار خدا و با یادش دمخور باش و در آن وقت که از او روی مىگردانى، رویکرد او را به خود در نظر آور. او تو را با آن که از وی روی گردانده‌ای و به دیگری روی آورده‌اى، به عفو و بخشایش خویش فرا مىخواند و تو را غرق در فضل و کَرَم خود مىگرداند.
۲۹۳.امام على علیه السّلام: هر گاه دیدی که خداوند سبحان، تو را انیس یاد خود کرده است، بی گمان دوستت دارد و هر گاه دیدی که تو را با خلقش انیس کرده و از یاد خویش جدایت ساخته است، بی گمان، تو را ناخوش مىدارد.
