۲۷۲.امام على علیه السّلامـ از دعای ایشان پس از نماز عشا ـ: بار خدایا! مرا از آنانی قرار ده که فراوان یاد تو مىکنند و پیاپى، سپاسِ تو مىگویند و پیوسته به عبادت تو مىپردازند.
۲۷۳.امام على علیه السّلامـ در توصیف مؤمن ـ: دلش خاشع است، پروردگارش را یاد مىکند...، کارش استوار است و بسیار ذکر مىگوید.
۲۷۴.امام على علیه السّلام: مؤمن... باوقار و همواره به یاد خداست.
۲۷۵.امام باقر علیه السّلام یا امام صادق علیه السّلام: «لا إله إلّا اللّٰه» و «اللّٰه أکبر» را بسیار بگویید؛ زیرا هیچ چیز نزد خداوند عزّ و جلّ محبوبتر از گفتن «لا إله إلّا اللّٰه» و «اللّٰه أکبر» نیست.
۲۷۶.امام صادق علیه السّلامـ در پاسخ این پرسش که: گرامىترینِ بندگان نزد خداوند کیست؟ ـ: آن که بیشتر به یاد خدا باشد و در طاعت او بیشتر بکوشد.
۲۷۷.الکافی ـ به نقل از ابن قدّاح ـ: امام صادق علیه السّلام فرمود: «هر چیزی حدّی دارد که در آن جا به پایان مىرسد، مگر یاد خدا که حدّی پایان‌پذیر ندارد. خداوند عزّ و جلّ فرایض را واجب گردانید و هر کس آنها را به جای آورَد، همان، حدّ آنهاست. ماه رمضان را واجب گردانید و هر کس این ماه را روزه بدارد، همان، حدّ آن است. حج را واجب گردانید و هر کس حج بگزارد، همان، حدّ آن است، بجز یاد خدا که خداوند عزّ و جلّ به اندک آن، رضایت نداده و برای آن، حدّی که در آن جا پایان پذیرد، قرار نداده است».
سپس این آیه را تلاوت فرمود: {ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را بسیار یاد کنید * و بام و شام، او را به پاکی بستایید). سپس فرمود: «خداوند عزّ و جلّ برای ذکر، حدّی پایان‌پذیر، قرار نداده است».
امام صادق علیه السّلام فرمود: «پدرم بسیار [خدا را] یاد مىکرد. من به همراه او مىرفتم و او یاد خدا مىکرد. با او غذا مىخوردم و مىدیدم که خدا را یاد مىکند. با مردم، سخن (/برای مردم، حدیث) مىگفت؛ ولی این کار، او را از
یاد خدا باز نمىداشت. من زبانش را مىدیدم که پیوسته به کامش چسبیده و لا إله إلّا اللّٰه مىگوید. ما را جمع مىکرد و دستور مىداد تا طلوع آفتاب، ذکر بگوییم و به هر یک از ما که قرآن خواندن بلد بودیم، مىفرمود که قرآن بخوانیم و به آن که قرآن خواندن نمىدانست، دستور مىداد ذکر بگوید.
