حدیث
۱۶۳.تفسیر العیّاشی ـ به نقل از علی بن ابی حمزه ـ: از امام صادق علیه السّلام در باره این سخن خداوند: (در حقیقت، کسانی که [از خدا] پروا دارند، چون وسوسه‌ای از جانب شیطان بدیشان رسد، [خدا را] به یاد مىآورند و به ناگاه، بینا مىشوند) پرسیدم که: این وسوسه چیست؟
فرمود: «مقصود، گناه است که بنده، قصد آن مىکند. سپس به یاد خدا مىافتد و چشمش باز مىشود و خودداری مى‌ورزد».
۱۶۴.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: شیطان، هر گاه نام و یاد خدا را بشنود، تا محلّ رَوحا۱ دور مىشود.
۱۶۵.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: شیطان، بر روی هر دلى، بختک انداخته است. هر گاه دل، نام خدا را یاد کند، شیطان وا پس مىرود و ذوب مىشود، و هر گاه یاد خدا را وا نهد، شیطان، او را فرو مىبلعد و به سوی خود مىکشَد و فریبش مىدهد و مى‌لغزاند و به سرکشی مىافکند.
۱۶۶.پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله: همانا شیطان، پوزه خود را بر روی دل آدمیزاد نهاده است. هر گاه او خدا را یاد کند، شیطان پوزهاش را کنار مىکشد و هر گاه خدا را از یاد ببرد، شیطان در آن نجوا (وسوسه) مىکند. این است [معناى] وسواسِ خنّاس.
۱۶۷.علل الشرائعـ به نقل از ابو بصیر ـ: از امام صادق علیه السّلام در باره معنای «خنّاس» پرسیدم. فرمود: «ابلیس، دل را فرو مىبلعد و هر گاه خدا یاد شود، وا پس مىرود. بدین سبب، او را خنّاس (وا پس‌رونده) نامیده‌اند.
