هر کس به آن دو چنگ زند، گم‌راه نمی‌شود و هر کس که آنها را وانهد، راه هدایت نمی‌پیماید. خدایا! بر محمّد بنده و فرستاده‌ات ـ که سرور فرستادگان و پیشوای تقواپیشگان و فرستاده پروردگار جهانیان است ـ درود فرست».
سپس می‌گویی: «خدایا! بر امیر مؤمنان و جانشین فرستاده پروردگار جهانیان، درود فرست».
آن گاه امامان را نام می‌بری تا به امام زمان خود برسی. سپس می‌گویی: «خداوندا! برای او فتحی آسان فراهم آور و او را شکوه‌مندانه یاری کن. خداوندا! با او دین خود و سنّت پیامبرت را آشکار کن به گونه‌ای که چیزی از حق را از بیم احدی از مردم، پنهان ندارد!
خداوندا! از درگاه تو، دولت کریمه‌ای را امید می‌بَریم که با آن، اسلام و مسلمانان را عزّت بخشی و با آن، نفاق و منافقان را خوار سازی و در آن، ما را از دعوتگران به طاعت خود و راه‌‌نمایان به راه خود قرار دهی و با آن به ما کرامت دنیا و آخرت را روزی فرمایی. خداوندا! آنچه را از حق نشناختیم، به ما بشناسان و آنچه را به آن نرسیدیم، یادمان بِده!».
آن گاه خدا را می‌خوانَد و بر دشمنش نفرین می‌کند و برای خود و یارانش دعا می‌کند. سپس [مردم] دستان خود را بلند می‌کنند و حاجاتشان را از خدا می‌خواهند و چون به پایان رسد، می‌گوید: «خدایا! [دعاهایمان را] اجابت فرما».
آخرین سخنش این است که بگوید: (خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان می‌دهد و از فحشا و منکر و ستم، نهی می‌کند و اندرزتان می‌دهد، شاید متذکّر شوید!(.
سر انجام می‌گوید: «خدایا! از کسانی قرارمان ده که تذکّر پذیرفتند و یادآوری نفعشان بخشید». سپس پایین بیاید.۱
